Γιάννης Δαλιάνης: Προβολή ιστορικών αθλητικών δραστηριοτήτων στο Καστρί (pics)

Η  Αθλητική ιστορία των χωριών του δήμου μας μέσα από ιστορικά ντοκουμέντα.

Οφείλουμε να αναδείξουμε το συγκεκριμένο αρχείο και ελπίζουμε να συμβάλουμε στην αναβίωση ανάλογων γεγονότων στο μέλλον.

(Ευχαριστούμε τον φίλο βασίλη Κοσμά )

Το οικόπεδο του Γυμνασίου και ο Αθλητικός Σύλλογος Καστρίου  "Ο Κεραυνός"

Έχει δημοσιευθεί στο παρελθόν, μεγάλο σημείωμα για την ίδρυση, τη λειτουργία και την όλη γενικά πορεία του Αθλητικού Συλλόγου Καστρίου «Ο ΚΕΡΑΥΝΟΣ». Αν ψάξτε στην ιστοσελίδα μας θα το βρείτε. Επίσης ψάξτε και στη σελίδα ΚΑΣΤΡΙΤΟΧΩΡΙΑ κ΄ ΑΝΘΡΩΠΟΙ- ΧΡΟΝΙΑ- ΖΩΗ.

Το οικόπεδο που αγοράστηκε για την ανέγερση του Γυμνασίου, παρέμενε πολλές δεκαετίες χωρίς να έχει ανεγερθεί κτήριο. Σας περιέγραψα παραπάνω με ποιο σκεπτικό και με ποιο τρόπο αλλά και ποια πρόσωπα πρωταγωνίστησαν στην αγορά του χώρου.

Ο πρώτος χώρος αγοράστηκε το 1922 και τμηματικά με την προσθήκη άλλων δύο κομματιών που αγοράστηκαν το 1927 και το 1928, έφτασε η έκτασή του να πιάνει κάτι λίγο παραπάνω από 7 στρέμματα.

Την ίδια χρονιά το 1928 ιδρύεται ο πρώτος πυρήνας του ΚΕΡΑΥΝΟΥ. Πιο ξεκάθαρα και σίγουρα το 1930. Πρωταγωνιστές τα ίδια περίπου πρόσωπα που αγόρασαν το οικόπεδο. Μόνο που στον ΚΕΡΑΥΝΟ προστίθεται ένα ακόμα σημαντικό πρόσωπο του Καστρίου, που πολλά πρόσφερε στο χωριό μας: Ο Νικόλαος Φαρμασώνης.

Τα ίδια αυτά πρόσωπα, παραχωρούν το χώρο στο νεοϊδρυμένο σύλλογο. Παραδίδουν όμως ένα αδιαμόρφωτο χώρο. Διαβάστε πώς περιγράφω στο δημοσίευμά μου για τον ΚΕΡΑΥΝΟ, όλες τις προσπάθειες για τη διαμόρφωση του χώρου. Αντιγράφω από κει και το βάζω εδώ:

«Το 1930, λοιπόν, υπήρχαν εκεί οι πεζούλες της «Διαμαντίνας». Αγορασμένες από την Κοινότητα. Δεν υπήρχε ομαλός χώρος, ίσιος, δηλαδή γήπεδο. Έπρεπε να γίνουν μεγάλες εργασίες, πολλά μεροκάματα, για να ομαλοποιηθεί ο τόπος. Όλα με τα χέρια. Με τσάπες, κασμάδες, φτυάρια και καροτσάκια. Όπως καταλαβαίνετε το 1930, μηχανήματα δεν υπήρχαν. Οι νέοι του χωριού, αλλά και κάποιοι μεγαλύτεροι, προσφέροντας προσωπική εργασία, αμισθί, όταν είχαν ευχέρεια, πήγαιναν εκεί, έσκαβαν, φτυάριζαν, μετέφεραν τα χώματα με τα καρότσια και ίσιωναν τον τόπο. Άρχισαν από το ανατολικό μέρος, εκεί δηλ. που σήμερα συνορεύει το προαύλιο με το γήπεδο το σημερινό.

Όσο όμως προχωρούσαν οι εργασίες, η υψομετρική διαφορά γινόταν μεγάλη και το σκάψιμο και η μεταφορά των χωμάτων πολύ κοπιαστική. Και καθώς η πιο πάνω πεζούλα ήταν κάπως πιο ομαλή, (λιγότερο πλαγιαστή), σκέφτηκαν οι αρμόδιοι να κάνουν το χώρο σε δυο επίπεδα. Εκεί ανατολικά, έφτιαξαν ένα μακρόστενο διάδρομο με τρεις λωρίδες για αγώνα ταχύτητας παίδων. Περίπου 60 μ. μήκος. Και για το αγώνισμα του ακοντισμού. Αυτό το επίπεδο των δρόμων ταχύτητας και ακοντισμού ήταν λίγο χαμηλότερο από το άλλο επίπεδο. Όχι όμως τόσο, ώστε να μην μπορεί ο κόσμος να βλέπει.

Ο άλλος χώρος τώρα, δυτικά, προς το δρόμο δηλ. ήταν από τη φύση του πιο ομαλός. Εκεί, ο διευθυντής του Ελληνικού Σχολείου Καστρίου, Γ. Νικολόπουλος από την Τεγέα, που πολλά προσέφερε στο χωριό, είχε προσπαθήσει να καθιερώσει την τέλεση πανηγυριού, στις 17 Ιουλίου, εορτή της Αγίας Μαρίνας. Διότι όπως γνωρίζετε και οι νέοι να το μάθετε, η εκκλησία του χωριού μας είναι τρισυπόστατη. Εκτός από τον Άγιο Νικόλαο έχει και την Αγία Μαρίνα και τον Άγιο Χαράλαμπο.

Πράγματι εκεί, τη δεκαετία του 1920, έγιναν δυο συνεχόμενες χρονιές, αρκετά επιτυχημένα πανηγύρια. Με όργανα, με χορούς και με μεζέδες. Αλλά, το πανηγύρι αυτό δεν περπάτησε και δεν καθιερώθηκε.

Ομαλοποιήθηκε λοιπόν και ο υπόλοιπος πάνω χώρος του γηπέδου και έγινε ένας υποτυπώδης χώρος αθλοπαιδιών. Φτιάχτηκαν: Βαλβίδα για το ρίξιμο του δίσκου και της σφαίρας, σκάμμα για το άλμα εις ύψος και το άλμα επί κοντώ, δίχτυ για βόλεϊ, μονόζυγο. Και επειδή τα χρόνια εκείνα, οι αθλητικοί αγώνες πήγαιναν μαζί με τους σκοπευτικούς αγώνες, φτιάχτηκε σε μια γωνιά ένας μικρός χώρος για την εξάσκηση στη σκοποβολή με αεροβόλο τυφέκιο τύπου φλόμπερ.

Ο Βασίλης Γιαννάκου Τόγιας, νεαρός τότε, θυμάται από μνήμης πώς ήταν διαμορφωμένος ο χώρος και μας τον δίνει σε ένα πολύ ωραίο σκίτσο που υπάρχει στο βιβλίο του. Δε σας περιγράφω λοιπόν με λεπτομέρειες πώς ήταν διαμορφωμένος ο χώρος, αλλά σας αφήνω να καταλάβετε μόνοι σας μελετώντας το σκίτσο. Υπόψη ότι τεχνικός σύμβουλος για να γίνουν όλα αυτά ήταν ο Κώστας Τόγιας, αδερφός του Βασίλη, νεαρός τότε γυμναστής. Ο οποίος και πρόσφερε ανιδιοτελώς τις γνώσεις του στους νέους του χωριού και τους γύμναζε.

Μαζεύονταν λοιπόν, κυρίως κάθε απόγευμα, οι νέοι του χωριού, εκεί στο γήπεδο του ΚΕΡΑΥΝΟΥ, όπως ονομάστηκε και γυμνάζονταν. Και ο Κ. Τόγιας τους κατηύθυνε σε ποιο αγώνισμα θα έπρεπε ο καθένας να στραφεί.

Εμείς λέγαμε πάμε να παίξουμε στη «Λάκκα». Ο κόσμος έτσι ξέρει αυτό το χώρο!»

Αυτά έγραφα πέρσι.

Το μόνο που έχω να διορθώσω είναι, ότι οι πεζούλες αυτές δεν αγοράστηκαν από την Κοινότητα. Όπως γράφω σε αυτό το σημείωμά μου αγοράστηκαν από συγκεκριμένα πρόσωπα και στη συνέχεια παραχωρήθηκαν στη σχολική Εφορεία. Ήταν ένα τέχνασμα.

Επίσης έχω να προσθέσω ότι ο χώρος άθλησης αυτός, χρησιμοποιείτο για το μάθημα της γυμναστικής του Ελληνικού Σχολείου Καστρίου που στεγαζόταν σε πολύ κοντινό οίκημα. Και αφού δεν υπήρχε γυμναστής, το μάθημα της γυμναστικής έκανε ο σχολάρχης Νικολόπουλος αλλά και ο επιστάτης του σχολείου Γεώργιος Ποντίκης, πατέρας του καθηγητή μας Κωστάκη Ποντίκη.

Επίσης να πω ότι το μέρος ανατολικά, προς το κάτω γήπεδο, ήταν γεμάτο σφεντάμια τα οποία ξεριζώθηκαν και πετάχτηκαν από τους νέους του χωριού. Επίσης, εσείς οι νέοι Καστρίτες να μάθετε, ότι τα τρία πλατάνια που υπάρχουν στη δυτική πλευρά στο πεζοδρόμιο του δρόμου και σήμερα είναι αρκετά μεγάλα, τα φύτεψε ο Γεώργιος Ποντίκης, πατέρας του καθηγητή μας Κωστάκη Ποντίκη, με βοηθούς μαθητές του Ελληνικού Σχολείου, τη δεκαετία του 1930 και πάντως νωρίτερα από το 1936.

Και επίσης να σας πω ότι ο χώρος αυτός χρησιμοποιήθηκε σαν γήπεδο του ΚΕΡΑΥΝΟΥ μέχρι το 1952 που άρχισε να κτίζεται το κτήριο του Γυμνασίου. Τότε έγινε (1953-1954) και το κάτω γήπεδο, σας τα έγραψα παραπάνω, μην επαναλαμβάνω τα ίδια.

Ψάξτε και βρείτε και διαβάστε, αν θέλετε, το δημοσίευμά μου για τον ΚΕΡΑΥΝΟ. Εκεί θα βρείτε πιο πολλές λεπτομέρειες!

1η φωτογραφία: Το γήπεδο του ΚΕΡΑΥΝΟΥ όπως το θυμόταν και το σχεδίασε ο Βασίλης Γιαννάκου Τόγιας

2η: Τα πλατάνια που φύτεψε ο Γεώργιος Κ. Ποντίκης με τη βοήθεια μαθητών του Ελληνικού Σχολείου (κάπου στα 1933-34)

3η: Η ποδοσφαιρική ομάδα του ΚΕΡΑΥΝΟΥ σε φωτογραφία του 1956. Θαυμάστε στολές!