Σαν σήμερα πέθανε ο γνωστός ηθοποιός σε όλους μας Νίκος Κούρκουλος

Ηθοποιός και διευθυντής του Εθνικού Θεάτρου επί μια δεκαετία.

Γεννήθηκε στην Αθήνα 5 Δεκεμβρίου του 1934 και μεγάλωσε στην συνοικία του Ζωγράφου. Αγάπησε τον αθλητισμό, στο γυμνάσιο έγινε ποδοσφαιριστής του Παναθηναϊκού, και όπως είχε πει ο ίδιος διαβάζοντας βιβλία για το θέατρο πήρε την απόφαση να γίνει ηθοποιός,

 Στην απόφαση του αυτή έπαιξε σημαντικό ρόλο ο Μάνος Κατράκης, τον οποίο ο Κούρκουλος εκτιμούσε απεριόριστα και τον καθοδήγησε να δώσει εξετάσεις στην Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου, απ΄όπου αποφοίτησε το 1958. Την επόμενη χρονιά έκανε την πρώτη εμφάνιση του στο θεατρικό σανίδι το 1959, στο πλευρό της Έλλης Λαμπέτη και του Δημήτρη Χόρν, στην <<Κυρία με τις Καμέλιες>> του Αλέξανδρου Δουμά.

Όμως, εκτός από σπουδαίος πρωταγωνιστής του θεάτρου, ο Νίκος Κούρκουλος υπήρξε κι ένας από τους μεγαλύτερους ζεν πρεμιέ του ελληνικού κινηματογράφου. Πρωταγωνίστησε σε περισσότερες από 30 ταινίες μεταξύ των οποίων << Ο κατήφορος>>, << Κοινωνία ώρα μηδέν>>, << Η κυρία Δήμαρχος>>, <<Το χώμα βάφτηκε κόκκινο>>, <<Αδίστακτοι>>, <<Ορατότης μηδέν>>, <<Ο Αστραπόγιαννος>> κ.α.

Σύζυγος του ήταν η Μελίτα Κουτσογιάννη- Κούρκουλου, βοηθός σκηνοθέτη, με την οποία δούλεψαν μαζί στο θέατρο-και δημιούργησαν το Θέατρο ΚΑΠΠΑ. Γνωρίστηκαν σε ένα πάρτι στις αρχές της δεκαετίας του ’60. Ο Νίκος Κούρκουλος και η Μελίτα παντρεύτηκαν το 1966, την περίοδο που ξεκίνησε να γυρίζεται η ταινία <<Το χώμα βάφτηκε κόκκινο>>. Κουμπάρος ήταν ο ηθοποιός και συγγραφέας Νότης Περγιάλης. Απέκτησαν δύο παιδιά τον Άλκη Κούρκουλο ο οποίος ακολούθησε το επάγγελμα του πατέρα του, και την Μελίτα Κούρκουλου-Κυριακοπούλου- ο μπαμπάς της επέμενε να πάρει το όνομα της γυναίκας του, που λάτρεψε Μελίτα - η οποία ασχολείται με την διαφήμιση και τις δημόσιες σχέσεις.

Σταθμός στη ζωή του Νίκου Κούρκουλου ήταν η Μαριάννα Λάτση

την γνώρισε το καλοκαίρι του 1986 η οποία ήταν ο τελευταίος έρωτας της ζωής του και όπως περιέγραψε σε μια συνέντευξη του Νίκου Χατζηνικολάου << Κάνω έτσι και παγώνω…Ξαφνικά βλέπω ένα πλάσμα να ανεβαίνει τις κερκίδες και αυτό ήταν>>.

Γρήγορα αναδείχθηκε σ’ έναν από τους σημαντικότερους πρωταγωνιστές του ελληνικού θεάτρου και κινηματογράφου. Ερμήνευσε πρωταγωνιστικούς ρόλους στο αρχαίο ελληνικό δράμα και σε μεγάλα κλασσικά, αλλά και σύγχρονα έργα του αμερικανικού και του ευρωπαϊκού θεάτρου.

Ως επικεφαλής θιάσων αλλά και δικού του θεάτρου στην Αθήνα, πρωταγωνίστησε σε πολλά ακόμα έργα.

Για πολλά χρόνια υπήρξε πρόεδρος της Ένωσης των θιασαρχών του Ελληνικού Θεάτρου, (ΠΕΕΘ), ενώ από το 1994 μέχρι το θανάτό του διετέλεσε καλλιτεχνικός διευθυντής του Εθνικού Θεάτρου.

Από τη θέση αυτή οραματίστηκε και δημιούργησε το Παιδικό Στέκι, την Πειραματική Σκηνή, τον Άδειο Χώρο, το Εργαστήρι Υποκριτικής και Σκηνοθεσίας, τη Διεθνή Σκηνή και τη Θερινή Ακαδημία Θεάτρου, ενώ αναβάθμισε δραστικά τη Δραματική Σχολή του Εθνικού.

Παράλληλα, άνοιξε τις πόρτες για όλους τους ηθοποιούς που για χρόνια ήταν κλειστές. Έκανε τον θίασο περιοδεύοντα στην Ελλάδα και το εξωτερικό και προχώρησε σε μετακλήσεις ξένων σκηνοθετών.

Τον Μάρτιο του 2006 υπέγραψε εκ μέρους της πολιτείας την οριστική σύμβαση για την ανάθεση του έργου << Αποκατάσταση και εξοπλισμός του κτιριακού συγκροτήματος του Εθνικού Θεάτρου.

Κατά κοινή ομολογία ήταν ένας άνθρωπος ειλικρινής που έλεγε για το Εθνικό Θέατρο πως << ήταν ένας σάπιος οργανισμός που είχαν μείνει μόνο τα κόκαλα του>>.

Ήταν ένας σπουδαίος ηθοποιός που αγωνίστηκε πολύ σκληρά για να ζωντανέψει το θεάτρο.

Απεβίωσε στις 30 Ιανουαρίου το 2007 έπειτα από μακρόχρονη μάχη με τον καρκίνο από το 2001. Η κηδεία του έγινε στο νεκροταφείο

Ζωγράφου στη γειτονιά όπου μεγάλωσε.