Λουτρό του Σαββατόβραδου

Το Σαββατιάτικο λουτρό μέσα στη σκάφη, ήταν μια απ’ τις αγαπημένες και πιο εξαναγκαστικές συνήθειες των γονιών μας, για την οποία εμείς νιώθαμε έντονη αποστροφή και δυσφορία και προσπαθούσαμε με κάθε τρόπο ν’ αποφύγουμε.

Μάταια όμως.

Οι γονείς αποφάσιζαν γι αυτό, ειδικά η μάνα, η οποία είχε καλύτερη επίγνωση της κατάστασης και ειδικότερα της σκόνης και του ιδρώτα που είχε ποτίσει το κορμί μας και λέκιαζε τα ρούχα μας, μετά από το, χωρίς σταματημό, τρεχαλητό μας στις ποταμιές και στους σκονισμένους μουλαρόδρομους του χωριού.

Συνέβαινε κυρίως το βράδυ, έτσι ώστε την επόμενη ημέρα να ήμασταν καθαροί στην εκκλησιά.

Η καινούργια αλλαξιά πέρναγε από λιβάνι που έκαιγε στο κάρβουνο και στο αριστερό μέρος του πάνω εσώρουχου, έδενε η μάνα το φυλαχτό, το οποίο δεν αποχωριζόμασταν, σχεδόν, μέχρι τα εφηβικά μας χρόνια. Τότε άρχισε ν’ αποτελεί  εμπόδιο και μας προκαλούσε ντροπή…!

Πέρασαν αρκετά χρόνια από τότε, κι όμως σήμερα κανένα άρωμα δεν μπορεί να συναγωνιστεί τη μυρωδιά εκείνης της αλλαξιάς, που είχε ετοιμάσει η μάνα, ή η γιαγιά. Αλλαξιά πλυμένη με ντόπιο σαπούνι στην ξύλινη σκάφη και τριμμένη με πορόλιθο απ΄το ποτάμι του Ξεριά.

Ίσως, επειδή εκείνα τα αγαπημένα και αναντικατάστατα πρόσωπα που μας φρόντιζαν, λείπουν από κοντά μας.

Ίσως, κι επειδή το μακρινό εκείνο παρελθόν, παρά τη φτώχεια και τις δυσκολίες, ήταν πιο όμορφο και κυρίως πιο «αυθεντικό» απ’ ότι το σήμερα.

Από το agiasofiablog.gr