Αγία Σοφία: Aφιέρωμα στη μνήμη του Επιθεωρητή Βασιλείου Γ. Καραζάνου (pics)

Εμείς οι νεότεροι, έχουμε λιγοστές αναμνήσεις από τον Επιθεωρητή.

Θυμόμαστε, ότι αποτελούσε άκουσμα στο χωριό το γεγονός της άφιξής του και ότι οι γονείς μας, μας μιλούσαν με περίσσιο θαυμασμό γι΄ αυτόν.

Με τον ίδιο τρόπο τον αντιμετώπιζαν κι όλοι οι Αγια Σοφίτες.

Θυμόμαστε επίσης, έναν ψηλό λυγερόκορμο άνδρα με μαύρα γυαλιά που πάντα διάβαζε Εφημερίδα, πότε στο καφενείο και πότε στο σπίτι της Φωτεινής Φαρμασώνη που τον φιλοξενούσε. Ποτέ δεν θα ξεχάσουμε τον γεμάτο αυτοπεποίθηση και επιβλητικό τόνο της ομιλίας του.

 Όλοι σιωπούσαν όταν μίλαγε ο Επιθεωρητής!

Μιας και λοιπόν δεν έχουμε αναμνήσεις, αφιερώνουμε στη μνήμη του ένα απόσπασμα που αναφέρεται σ’ αυτόν, από ένα βιβλίο που υπάρχει στη βιβλιοθήκη μας. Αυτό της Καστρίτισας δασκάλας: Αρετής ΚΑΒΑΣΑΛΗ – ΑΝΑΣΤΟΠΟΥΛΟΥ: «Το Καστρί μιας άλλης εποχής»

Η ανωτέρω, αναφέρεται ως εξής για τον Επιθεωρητή, όταν η ίδια υπηρετούσε ως δασκάλα σε κάποιο χωριό των Σερρών:

« Μια μέρα έφτασε η πληροφορία πως ήρθε στην περιφέρειά μας ο Επιθεωρητής Βασίλειος ΚΑΡΑΖΑΝΟΣ και ζητούσε να μας γνωρίσει. Ζωηρή μένει ακόμα στη μνήμη μου, η πρώτη μου επίσκεψη στο γραφείο του.

– Είμαι η Αρετή Καβάσαλη από το σχολείο του Αγίου  Πνεύματος, του συστήθηκα

 – Η καταγωγή σας; ζήτησε να μάθει.

 – Από το Καστρί της Κυνουρίας.

    Χαμογέλασε.

  – Έλα κάθισε Αρετή.

Στην απορία που φανέρωναν τα μάτια μου, μου εξήγησε πως είμαστε πατριώτες.

– Το σπίτι του παππού μου, άρχισε να μου λέει, ήταν κάπου εκεί στα Λαμπιραίικα. Μαζί με άλλους μετοικήσαμε στην Αγία Σοφία. Εγώ εκεί έχω γεννηθεί. Το σπίτι μου είναι πολύ όμορφο. Δεν ξεχνώ το μικρό παραθυράκι που υπάρχει στην ανατολική πλευρά. Εκεί είχε το ακόνι ο πατέρας μου και ακόνιζε τα μαχαίρια μας. Όταν μεγαλώσει ο γιός μου, που τώρα γεννήθηκε, θα τον παρακαλέσω, αν κάνει ποτέ αναπαλαίωση στο σπίτι, να μη μου χαλάσει το παραθυράκι αυτό. Το σπίτι μου, Αρετή, «το πατρικό κι ας το πατούν οι ξένοι. Στοιχειό είναι και με καλεί, στοιχειό και με προσμένει»

Η νοσταλγία με φέρνει πάντα κοντά του, κι ας έχω χρόνια που ζω μακριά του.

Ήταν πάντα καλός, σε όλους τους πατριώτες της ευρύτερης περιοχής. Όταν κάποιος πατριώτης βρισκόταν στην πόλη και περνούσε από το γραφείο του, τον κρατούσε για φαγητό και παρέα.

Το ενδιαφέρον του και η αγάπη του απλωνόταν σε όλους τους δασκάλους. Επιθυμούσε το επαγγελματικό τους ανέβασμα και γενικά την πρόοδό τους.

Κάποια μέρα πληροφορήθηκε πως μία δασκάλα της περιοχής, επρόκειτο να παντρευτεί ένα βουκόλο. Έμπλεξε άσχημα μαζί του χωρίς να το καταλάβει. Αμέσως βρέθηκε δίπλα της

Έφερε τον πατέρα της από το χωριό, τη φρόντισε, τη βοήθησε, την «ελευθέρωσε», της έδωσε αμέσως μετάθεση και η δασκάλα τον ευγνωμονούσε για όλη της τη ζωή

Έκανε συχνά συνέδρια για ν’ ανεβάσει το επιστημονικό κι επαγγελματικό επίπεδο των δασκάλων. Μετά τη λήξη ενός τέτοιου συνεδρίου της περιοχής μου, βρέθηκα κι εγώ εκεί.

Μετά την κατάθεση του στεφάνου στο μνημείο πεσόντων, ακολούθησε προσκλητήριο των πεσόντων.

Ένας δάσκαλος εκφωνούσε έναν έναν ήρωα, κι ο Καραζάνος αναφωνούσε:

«Απών. Έπεσε υπέρ Πατρίδος» κάνοντας τους δασκάλους να ριγούν από πατριωτική υπερηφάνεια και να ζουν ανεπανάληπτες στιγμές πατριωτικού μεγαλείου. Ήταν ακόμα νωπό το αίμα πολλών παλικαριών που πότισαν το χώμα της ηρωικής Ελλάδας.

Ήταν πάντα προσιτός και συγκαταβατικός.

Αλίμονο όμως σε κείνον, που μπαίνοντας μέσα στο γραφείο του κρατούσε κάποιο δέμα, κάποιο δώρο.

Έφυγε από την περιοχή εκείνη με άδεια χέρια, αφήνοντας στις καρδιές των δασκάλων όμορφες αναμνήσεις και αισθήματα ευγνωμοσύνης.»   

Από το agiasofiablog.gr