«Τοῑς ἀειμνήστοις» (αφιέρωμα)

Α! Στον πατέρα μου Θεμιστοκλή Δ. Σακαλή.

Τον μπαρμπα Θύμιο το «ζουναρέλο», το νοικοκύρη, τον εγγράμματο, το σοφό… Τον αιχμάλωτο και έγκλειστο σε στρατόπεδο του Άουσβιτς από τους (ΝΑΖΙ) του Χίτλερ.

Ανακάτευε τον Ουρανό με χέρια καθαρά και φύτρωναν «αστέρια»…

Είχε δάσκαλο την πολυκύμαντη ζωή του και έμαθε πολλά.

Έζησε ενάρετα έχοντας οδηγό του τα υποδείγματα της αρετής. Εντεύθεν και εκείθεν του τέλους του κυματίζει η σημαία της βαθιάς Χριστιανικής του πίστης.

Είμαι ευτυχής, διότι υπήρξα παιδί ενός σωστού πατέρα, που με το άγιο παράδειγμά του συνέβαλε ώστε να «σηκωθώ» λίγο πιο ψηλά από τη γη και να αντικρύσω τον «Ουράνιο Πατέρα».

Δεν άφηνε ποτέ στην άκρη του δρόμου το «Σταυρό» του, αποκαμωμένος και αποκαρδιωμένος.

Ήταν προσωπικότητα! Μια σύνθεση υπερηφάνειας, ευπρέπειας και μεγαλοψυχίας. Ένα σύμπλεγμα αρετών…

Δεν έγινε ποτέ «μάζα». Έμεινε πάντα «πρόσωπο». Ο ένας…

Ήταν άνθρωπος. Ήταν «ΑΡΧΟΝΤΑΣ»!

Αλλοίμονο! Η βαθιά λύπη μένει σιωπηλή. Η ρηχή είναι φλύαρη και ηχηρή…

Β! Στη Μάν(ν)α μου Σακαλή Άννα του Ηλία. Το γένος Ηλία και Αγγελικής Τρυποσκούφη.

Τη «θεια-Αννιώ» τη συνετή, τη μυαλωμένη!

Μάνα! Γαλήνιε Ουρανέ, ακοίμητο καντήλι.

Αληθινή αγάπη, βρύση υπομονής.

Της πίκρας μου το κουράγιο, της φουρτούνας μου το «μουράγιο».

Το αριστούργημα της Θεϊκής δημιουργίας…

Μάνα! Καθώς στεκόσουν, στο φτωχικό σου σπίτι, μπροστά στην εικόνα του Θεού προσευχόμενη, αυτό ήταν για εμάς, τα παιδιά σου, το πρώτο σιωπηλό μάθημα «Θεογνωσίας», το πιο δυνατό μάθημα ευλάβειας. Ήμασταν πλούσιοι, διότι είχαμε ευσεβή Μάνα.

            Συχνά η αγάπη σου ήταν δυνατότερη, όταν εμείς τα παιδιά σου δεν την αξίζαμε. Την μοίραζες εξίσου σε όλους μας, αλλά και ο καθένας μας μπορούσε να την έχει και ολόκληρη.

Το «φιλί» σου ήταν το πιο αποτελεσματικό φάρμακο της ζωής μας. Τα δάκρυά σου δε η πιο ισχυρή “υδροηλεκτρική” δύναμη του κόσμου.

Όταν γιόρταζες, ο ήλιος έντυνε με φως τη γη. Η θάλασσα γαλήνευε. Τα πουλιά τραγουδούσαν, τα άνθη μοσχοβολούσαν.

Η βροχή δεν «δάκρυζε»…

            Μάνα! Ποιος θα μπορέσει ποτέ έως βαθιά την καρδιά σου να διαβάσει; Ήμουν το πιο αγαπημένο σου παιδί, διότι σου κόστισα τα περισσότερα δάκρυα και τις πιο μεγάλες αγρυπνίες. Εάν έρριχνα στα βήματά σου τα μισά «άνθη» απ’ όσα τότε, στις 5 Ιουλίου 2009 στο φέρετρό σου, θα σου έκανα το βίο λιγότερο βασανισμένο…

            «Ἑκών τε ἄκων ἡμάρτησα». Ήμαρτον!

Ὢ Μάνα! Πλάτανε της καλωσύνης. Πύργε χρυσόπλεχτε, ‘λιοσταλμένε θρόνε. Ὢ Μάνα! Θαυμαστό το μεγαλείο σου!

Γ! Στον αδελφό μου Δημήτριο Θ. Σακαλή.

Το «Μίμη». Τον καθηγητή, τον οξυδερκή!

Η ανάμνηση είναι μια χρυσή αλυσίδα που μας ενώνει, ώσπου να συναντηθούμε ξανά…

«Μεγάλε» μου αδελφέ! Ανέβηκες στις κορυφές και δεν φοβήθηκες τη μοναξιά, αν και όσο κανείς ψηλότερα ανεβαίνει, τόσο πιο μόνος μένει…

Κανείς δεν υπήρξε εχθρός της αξίας σου. Κανείς δεν ενοχλήθηκε απ’ αυτήν, που συνήθως αυτήν εχθρεύονται.

Σε αγαπούσα όχι για ό,τι ήσουν εσύ, αλλά για ό,τι γινόμουν εγώ, όταν ήμουν μαζί σου…

Αδελφέ! Μίλαγες για την κλασ(σ)ική Αρχαιότητα και «ανθοβολούσαν» οι μυγδαλιές…

Βυθίστηκες μέσα στους Αιγυπτιακούς Παπύρους και «οσφράνθηκες» με το φιλολογικό σου δαιμόνιο, την οξείαν σου αντίληψη, αλλά και την «Γλυφαδίτικη», την πείσμονα επιμονή σου, λέγοντας απανωτά: «Εγώ ’μαι Γλυφαδίτης» μιμούμενος προφανώς το «φωτεινό το ζευγολάτη» του Αριστ. Βαλαωρίτη, που και αυτός πεισματικά έλεγε στο γιο του Μήτρο: «Πάρ ’ένα σβώλο Μήτρο και διώξ’ εκείνα τα σκυλιά που μου χαλούν το φύτρο. Εγώ ’μαι Λευκαδίτης», ότι τα κείμενα των Τραγωδιών των Αθηναίων Τραγικών ποιητών μας παραδόθηκαν διαστρεβλωμένα και βάλθηκες να βάλεις μια τάξη, ξεκινώντας από τους «Πέρσες» του Αισχύλου, αλλά δυστυχώς ο «ΚαρκινοΧάρος» σε ζήλεψε και σού ’κοψε το δρόμο…

Αδελφέ! Προτίμησες να ρωτούν οι επόμενες γενεές γιατί δεν υπάρχει «Άγαλμά» σου, παρά να ρωτούν γιατί υπάρχει…, δίνοντας έτσι μαθήματα μεγαλειώδους μετριοφροσύνης!

Όμως οι μεγάλοι άνδρες φτιάχνουν μόνοι τους το «βάθρο» τους.

Εμείς οφείλουμε να στήσουμε επάνω σ’ αυτό το άγαλμά τους.

Φίλε μου και Αδελφέ Μίμη! Ο πρόωρος θάνατός σου υπήρξε για εμάς αιώνια «Ανατολή». Λαμπρό «Λυκαυγές». «Όρθρος» φαεινός…

Δ! Στον κουνιάδο μου Ιωάννη Δ. Παπαντωνίου.

• Τον «θρυλικό» Τρελόγιαννη.
• Τον όμηρο και έγκλειστο σε στρατόπεδα συγκέντρωσης από τους «ΧιτλεροΝαζιστές»  σε ηλικία εικοσιενός ετών.
• Τον ακάματο, τον ακούραστο χριστιανό:
• Τον υπηρέτη της Εκκλησίας του Χριστού μας.
• Τον πράο, τον ανεξίκακο. Τον «καντηλανάφτη» του Αϊ Νικόλα.

Έσφαζε τα «Πασχαλινά» αρνιά του χωριού αντί της ευχής: «Καλό Πάσχα-Καλή Ανάσταση», μοιράζοντας συνάμα δαψιλώς (άφθονα) την ακριβή και θερμή του αγάπη.

• Τον κηπουρό, τον περιβολάρη:

«Έσχιζε» με την αξίνα του τη «Μάνα» γη και από τις σχισμές της ξεμύτιζαν δειλά-δειλά κυκλάμινα και γλαδιόλες, γαζίες και γιασεμιά, μαρούλια και ραπανάκια, μαϊντανοί και σέλινα.

• Τον μελισσοκόμο με ειδικές σπουδές σε σχολή Μελισσοκομίας στην Κόρινθο.
• Τον κοσμικό: Πρώτος άνοιγε το χορό στον Αγιάννη τις καλοκαιρινές γιορτές. Το καταμεσήμερο στην Πλατάνα του Αϊ Γιώργη, όπου «ανταμώνανε» Γιαλίσιοι και Βλαχαγιαννίτες, και το μεσονύχτιο στη μάντρα του «Τζιωρτζιόνα», υπό την σκέπη της περιλάλητης κληματαριάς, όπου μετά από τις φούρλες του Τσιάμικου και του Καλαματιανού έδιναν καί ’παιρναν μέχρι πρωίας τα «αγκαλιαστά» και τα «μελίρρυτα», τα ηδύφθογγα, τα πολύ γλυκά ερωτόλογα από τους περικαλλείς, τους πανέμορφους και περίτεχνα ψιμυθιωμένους (φτιασιδωμένους) νέους από το Νικολάκη το Ζούσα, τον «μπαρμπέρη»…

Δυστυχώς τη ζωή του την «σταμάτησε» πρόωρα και «άτιμα» ο αδηφάγος (ο αχόρταγος) χάρος…

Αιωνία σας η μνήμη…