Πολιτιστικό ασέβημα και ανίερη πράξη

Εάν η κατεδάφιση ενός μνημείου, ενός έργου τέχνης,

όπως π.χ. ενός φουγάρου ελαιοτριβείου, είναι ατόπημα

και παραλογισμός, πολλῷ δέ μᾶλλον το γκρέμισμα ενός Ναού, που θα μαρτυρούσε την πίστη μας, την παράδοσή μας και τον πολιτισμό μας, δύναται να χαρακτηριστεί ως ένα ασέβημα, ως μια ανευλαβής πράξη. Το θυμικό μου συντετριμμένο και πολιορκημένο από ευχάριστες αλλά και δυσάρεστες αναμνήσεις τρέχει στο παρελθόν, στα μέσα του περασμένου αιώνα, (1950-51), και αναμιμνήσκεται δύο ιστορικούς Ναούς, δύο σύμβολα της Χριστιανοσύνης, δύο μνημεία πολιτισμού της Πόλης μας:

Το Ναό του Αγίου Νικολάου και το Ναό του Αγίου Κωνσταντίνου.

Δύο Ιερά κτίσματα, τα οποία δυστυχώς κατεδαφίστηκαν, ισοπεδώθηκαν και επάνω στα ίχνη τους ανεγέρθηκαν άλλοι Ναοί, ομώνυμοι βέβαια αλλά και περικαλλείς. Ιερά προσκυνήματα, μεγάλη η χάρη τους, προσκυνώ!

Όμως τα ιερά κειμήλια αναστηλώνονται και στέκουν παράμερα ως αβασίλευτοι, ως ανέσπεροι «Φάροι» της Ορθοδοξίας, ως ιερή παρακαταθήκη, ως πολύτιμη κληρονομιά των προγόνων μας.

Βλέπε το ναό της Παναγίας στον Αγιάννη και το παρεκκλήσι της Ευαγγελίστριας στο Ξηροπήγαδο.

Εκεί λοιπόν, στο ναό του Αγίου Νικολάου, στο «αγλαόν», στο θεοφώτιστο εκείνο κτίσμα, «ανέπνεε» ο Άγιος Νικόλαος : Ο προστάτης των ναυτικών, ο Αρχιεπίσκοπος Μύρων της Λυκίας, ο «κανόνας πίστεως», η «εικόνα πραότητος», ο «εγκρατείας διδάσκαλος», ο  «ποιμένας ο μέγας», ο ακαταμάχητος αντίπαλος του «αιρεσιάρχη» Αρείου, ο «μέγιστος αντιλήπτωρ των χηρών», ο «μέγας αρχιποίμην και ιεράρχης» και ο «πάτρωνας» της πόλης μας.

Ο Άγιος που μετέβη στη Βηθλεέμ, για να προσκυνήσει το «Θεοδέγμον» Σπήλαιο, (σ.σ. θεοδέγμον: εκ του παρακειμένου δέδεγμαι του ρήματος δέχομαι), όπου γεννήθηκε το Θείον Βρέφος. Εκεί όπου «σαρκώθηκε» ο Θεός, για να «θεώσει» τον άνθρωπο!

Στο Ιερόν Τέμπλο του ναού μας θωρούσαμε με βαθιά κατάνυξη, με «υπερήφανο» δέος και ανυπόκριτη αγάπη τις «χαριτόβρυτες» εικόνες των Αγίων, γευόμενοι συνάμα την ευδαιμονία της Ουράνιας Βασιλείας :

Την Θεοτόκο : Την Πανεύφημη Παναγίας μας, την Μαριάμ (Μαρία), την απειρόγαμη Νύμφη, την «Πλατυτέρα», την πάντων Μητέρα, την καταφυγή των Χριστιανών, την «Αγία Σκέπη» των αγωνιστών του έπους του 1940. Τη «Γυναίκα» που γεννήθηκε μέσα στην πτωτική ανθρωπότητα και δι’ αυτής γεννήθηκε ένας «νέος» κόσμος, ένας «καινός» εν Χριστώ άνθρωπος. Τη Γυναίκα που υπήρξε η απαρχή της πορείας του ανθρώπου προς τη θέωση. Τη Γυναίκα που χώρεσε και έτεκεν τον «Αχώρητον», τον Σωτήρα Χριστόν. (σ.σ.χωρώ= βρίσκω θέση σε κάποιο χώρο).

Τον Ιησούν Χριστόν : τον Μονογενή, το «αρχέτυπον» αρετής. Τον άναρχον προαιώνιον Λόγον του Θεού, που με την ενανθρώπισή Του και την είσοδό του στο χώρο και στο χρόνο έκοψε την Ιστορία στα δύο, στην προ και μετά Χριστόν εποχή, και που διέψευσε την ανθρώπινη πεποίθηση ότι ο Θεός είναι αδύνατον να ενωθεί με τον άνθρωπο. Τον Κύριον του Παντός, που δεν είχε πού την κεφαλήν κλίναι, που στη Βηθλεέμ σε φάτνη «ανακλίθηκε» (σ.σ. πλάγιασε), που πήρε το δρόμο της προσφυγιάς, της φυγής στην Αίγυπτο, όπως μαρτυρεί τοιχογραφία του ζωγράφου από την «Πόλη» Θεόδωρου Αψευδή.

Παρέκει έστεκαν: Ο Άγιος Δημήτριος, ο μυρορρόας, ο «αείρροος»  μυροβλύτης. Ο Θεοειδής, ο ωραίος, ο μεγαλομάρτυρας και θαυματουργός. Ο γενναίος, ο «σωσίπατρις» και «φιλόπολις», ο δούκας, ο ανθύπατος και ο αθλοφόρος που μαρτύρησε «λογχιζόμενος» κατά τύπον Χριστού.

Ο Άγιος Γεώργιος , ο τροπαιοφόρος. Ο προστάτης του στρατού ξηράς. Ο δρακοντοκτόνος. Ο λαοφιλής. Ο «ἐχθρούς ἐν μάχαις τέμνων». Ο «ἐκών διά ξίφους παρ΄ ἐχθρῶν τμηθείς» ομολογώντας με παρρησία την πίστη του.

Ο Άγιος Γρηγόριος, ο Ναζιανζηνός. Ο «Τριαδικός» θεολόγος.

Ο Άγιος Αντώνιος, ο Μέγας. Ο καθηγητής, ο «Πολιστής» της ερήμου!

Ο Άγιος Ιωάννης, ο Πρόδρομος και Βαπτιστής του Κυρίου. Ο επίγειος ένσαρκος Άγγελος. Η «γέφυρα» δύο διαφορετικών κόσμων.

Ο Άγιος Φανούριος, ο Νεοφανής και μεγαλομάρτυρας. «Ο εν Ρόδω φανερωθείς και εξανατείλας, ώσπερ ήλιος, εξ αυτής, πάσαν την Χριστού Εκκλησίαν καταυγάζων θαυμάτων του τω πλήθει».

Ο Άγιος που φανερώνει τα απολεσθέντα αντικείμενα! Και άλλοι πολλοί διαπρύσιοι (σ.σ. ένθερμοι) κήρυκες της Ορθοδοξίας. Οι γενναίοι στρατιώτες του Χριστού, οι ακαταγώνιστοι αθλητές της ευσέβειας και της φιλανθρωπίας. Οι σιωπηλοί ικέτες, το «ωράισμα» της εκκλησίας μας. Οι Άγιοι που ξεκλείδωσαν την «πόρτα» του Παραδείσου.! Οι «ορθοτόμοι» του Θείου λόγου.

Εκεί, στο Ναό μας, “κοινωνούντες” πήραμε τα πρώτα «νάματα» της Θείας Ευχαριστίας, τη ζωογόνο δύναμη του Σωτήρα Χριστού, την υπέρτατη μακαριότητα.

Εκεί θυμιατιστήκαμε, λιβανωθήκαμε, γονατίσαμε, προσκυνήσαμε, ασπαστήκαμε και απευθύναμε δεήσεις. Εκεί πρωτοακούσαμε τους σεβάσμιους ιερείς, τους νηφάλιους, τους κόσμιους, τους διδακτικούς, τους αληθινούς λειτουργούς του «Υψίστου». Τους ιερείς με την «Ιώβειο» υπομονή τους, την ταπείνωσή τους, την αδιάλειπτη προσευχή τους, την άπειρη αγάπη τους προς όλους εμάς. Αυτούς, τους οποίους, όπως και τους σημερινούς εν ενεργεία, και των δύο ενοριών της Πόλης μας, «καλή τους ώρα, ευλαβούμαι!», ο Θεός τους «χαρίτωσε» με διόραση και προόραση και με το χάρισμα της ιερωσύνης. Το υψηλό αυτό αξίωμα του Θρησκευτικού λειτουργού. Τους άκαμπτους «μύστες» των μυστηρίων του Θεού.

Εκεί απολαύσαμε τους καλλίφωνους ιεροψάλτες, προεξάρχοντος επί σειράν δεκαετιών του αγαπητού φίλου και «Χρηστού» οικογενειάρχη Δαλιάνη Σαράντου του Ιωάννου, ο οποίος, συν τοις άλλοις, ως ανώτερος υπάλληλος της ΔΕΗ, προσέφερε υψηλές υπηρεσίες στο Κοινωνικό σύνολο, επικουρούμενος σε αυτό από το σπάνιο ιδίωμα που τον διέκρινε, δηλαδή του «Οπτικού Αριθμομνήμονα», τον οποίον εκ τούτου θα ζήλευε ακόμη και ο αυθεντικός εκπρόσωπος του είδους αυτού, ο Ιταλός αριθμομνήμονας Ιnaundi! Χρόνια σου πολλά φίλε! Εκεί αντικρίσαμε τους γραφικούς νεωκόρους, τους άοκνους κανδηλαναύτες, τούς καθῆκον ἔχοντες νά «ἃπτωσι τάς κανδήλας καί τά κηρία τοῡ Ναοῡ. Ἒτι δε να γνωρίζωσι τοῑς πιστοῑς τήν ἔναρξιν τῇς θείας λειτουργίας διά τῇς κρούσεως τῶν κωδώνων καί νά χρησιμοποιοῡν τά πρός Ἱεράν χρῇσιν σκεύη».

Εκεί απαλά θωπεύαμε τους κλάδους φοινικιάς, το σύμβολο της νίκης του Χριστού και καρφώναμε το βλέμμα μας στα χρυσαφή κηροπήγια, στους ευθύκορμους κεροστάτες και στον εντυπωσιακό γυναικωνίτη.

Εν τέλει εκεί, από τα «Άγια Βιβλία» του Ιστορικού Ναού μας, «θηλάσαμε» την αγιωσύνη, την ιεροπρέπεια, την «ορθοβουλία» και την τιμιότητα του καθημερινού μας βίου…

Επιμύθιο (σ.σ. το ηθικό συμπέρασμα): «Τό δίς ἐξαμαστεῑν οὐκ ἀνδρός σοφοῦ».