Βασίλης Κούκλης (1937-2023): Ένας υπέροχος Άνθρωπος

Όπως η βλάστηση και τα λουλούδια προσδίδουν χρώμα και υπόσταση στο έδαφος, έτσι και οι άνθρωποι διανθίζουν τους τόπους τους. Όταν κόβεται ένα λουλούδι, όταν ξεριζώνεται ένα δέντρο, το έδαφος δεν είναι πια το ίδιο. Ούτε από πλευράς αισθητικής, ούτε από πλευράς στατικότητας. Είναι πιο φτωχό σε χρώματα και ευωδιές, πιο ευάλωτο στις ορέξεις του καιρού. Το ίδιο συμβαίνει και με τους ανθρώπους, όταν λείψουν από την ζωή, ο τόπος που διαβιούσαν και δημιουργούσαν, που γελούσαν και τραγουδούσαν, δεν είναι πια ο ίδιος.

Αποχαιρετούμε με πολλή θλίψη, γεμάτοι όμως από συναισθήματα και μνήμες, τον αγαπητό μας συμπατριώτη, συνάνθρωπο, συν-επιστήμονα και γείτονα, Βασίλη Κούκλη. Θωρούμε, ήδη, συγκινημένοι το κενό της απουσίας του, το οποίο προσπαθούμε να χρωματίσουμε με μια παλέτα από κάθε τι όμορφο και δημιουργικό άφησε πίσω του. Το πλούσιο συγγραφικό του έργο, για τους τόπους που αγάπησε, τον λαϊκό πολιτισμό και τις παραδόσεις και ιδιαίτερα την γενέτειρα του, τον Πλάτανο αλλά και το αγαπημένο του τόπο διακοπών και κατοικίας το Παράλιο Άστρος. Τις εμπεριστατωμένες απόψεις του για την δημόσια διοίκηση, την χρηστή διαχείριση, την λειτουργία του Κράτους μέσα από τη μακρά επαγγελματική εμπειρία και το διαπέρασμα όλης της ιεραρχίας ενός πολύ σύνθετου και απαιτητικού υπουργείου, μέχρι το μέγιστο αξίωμα που μπορεί να λάβει κάποιο μη αιρετό στέλεχος, μέσα από διαδικασίες πλήρους αξιοκρατίας, αξιολόγησης και σκληρής δουλειάς.

Την αγάπη του για τις παρέες, το τραγούδι, τις λαϊκές ρήσεις και διηγήσεις, το αστείρευτο χαμόγελο, την αφοπλιστική ευγένεια, αυτήν που κατάφερε να επιβάλει με μοναδική επιδεξιότητα: Μιλούσε σε όλους –ανεξαιρέτου ηλικίας, φύλου, καταγωγής κλπ- στον πληθυντικό, χωρίς όμως να προκαλεί κανενός είδους απόσταση. Στοιχείο της βαθιάς του καλλιέργειας, του ήθους και ταυτόχρονα του σεβασμού του για κάθε συνάνθρωπο του. Ένα παιδί λαϊκής καταγωγής, από μια πολυμελή οικογένεια ενός μικρού χωριού της Αρκαδίας που άγγιξε το ύψιστο επίπεδο κοινωνικής και μορφωτικής καταξίωσης.

Το πλεόνασμα συναισθήματος και λατρείας προς τους αγαπημένους του ανθρώπους. Την πρόωρα απολεσθείσα σύζυγο του, που ποτέ δεν λησμόνησε και την μνήμη της οποίας διατηρούσε πάντοτε ζωντανή και ακαίρεη. Μαζί με τον άσβεστο πόνο της απώλειας που τον συνόδευε ως τη δική του φυγή. Τα αδέρφια και ξαδέρφια του και ιδιαίτερα τον διαπρεπή δικαστικό αδερφό του Τάκη για τον οποίο έσταζε ποταμούς επαίνων και υπερηφάνειας όταν ανέφερε το όνομα του και το παράδειγμα αξιοσύνης και προόδου του. Την μονάκριβη κόρη του Άννα, το κέντρο του σύμπαντος κόσμου του, γύρω από το οποίο περιστρέφοταν ολόκληρη η ζωή του, με πολύτιμα πετράδια τις εγγονές του και τον γαμπρό του και πατέρα τους. Αν νιώθουμε εμείς ήδη το βάρος της απώλειας, κατανοούμε πόσο αβάσταχτος είναι ο πόνος της απώλειας για τους δικούς του ανθρώπους.

Όμως, μπροστά στην σκληρότητα της γροθιάς του θανάτου, εμείς προτάσσουμε την απαλότητα των ωραίων στιγμών, την τρυφερότητα των αστείων μνημών, την μελωδία των τραγουδιών, το συναίσθημα των στίχων και όλων των, μικρών και μεγάλων, επιτευγμάτων που αφήνει πίσω του ο αγαπημένος μας – για πάντα- Κύριος Βασίλης.

Αποχαιρετούμε την σορό του, στην αγκαλιά της πατρογονικής γης του Πλατάνου και της Αρκαδίας, διαφυλάττουμε όμως για πάντα τη μνήμη του και την αγάπη μας στις ψυχές μας. Μέχρι να ξανασυναντηθούμε.

Γιώργος Παπούλιας