Πανθυρεατικός: Μια ομάδα που βγάζει (ξανά) ποδοσφαιρική υγεία

Το ποδόσφαιρο είναι ένα άθλημα που έχει τους δικούς του κανόνες και τις δικές του λογικές που αργά η γρήγορα έχουν την ιδιότητα να βγαίνουν στην επιφάνεια επιστρέφοντας σου πίσω ότι αρχικά αποφάσισες να «σπείρεις».

Ένα τέτοιο χαρακτηριστικό παράδειγμα μοιάζει να είναι και ο Πανθυρεατικός ο οποίος συγκριτικά πάντα με το πρόσφατο παρελθόν είναι μια τελείως διαφορετική ομάδα όχι μόνο μέσα στο γήπεδο σε καθαρά αγωνιστικό επίπεδο αλλά και στον τρόπο αντίληψης, νοοτροπίας και αλλαγής της φιλοσοφίας.

Για να γίνουμε και πιο συγκεκριμένοι ποιος μπορεί να θυμηθεί τον Πανθυρεατικό πριν από δύο χρόνια με το υψηλό μπάτζετ, τις μεταγραφικές υπερβάσεις, και τον πήχη να ανεβαίνει μοιραία ψηλά που είχε ως συνέπεια την αλλαγή τριών προπονητών μέσα στην χρονιά και την ομάδα να τερματίζει στην 5η θέση σε σύγκριση με τον εφετινό Πανθυρεατικό που αποτελεί μια ομάδα που βγάζει σε όλες της τις εκφάνσεις ποδοσφαιρική υγεία.

Προφανώς και δεν καταλογίζουμε κάτι στην προηγούμενη διοίκηση μιας και είναι αυτονόητο πως έκανε ότι καλύτερο μπορούσε για την ομάδα τίποτα όμως δεν είναι τυχαίο με το σωματείο του Άστρους να κάνει πράξη το restart βάζοντας πριν σχεδόν ενάμιση χρόνο πάνω στο τραπέζι καθαρά ποδοσφαιρικούς όρους στην προσπάθεια για αλλαγή στην σελίδα και για ένα νέο ξεκίνημα με στοχευμένο αυτή την φορά τρόπο.

Ο Πανθυρεατικός έδωσε την μπαγκέτα διοικητικά σε ανθρώπους που είναι εξαιρετικοί γνώστες του ποδοσφαίρου, που γνωρίζουν καλά και είναι ψημένοι στο αντικείμενο, που καταλαβαίνουν όσοι λίγοι την ψυχοσύνθεση και την πνευματική υφή που διακρίνει αυτό το σωματείο και επέστρεψε την σκυτάλη σε έναν προπονητή ο οποίος έχει αποδείξει και συνεχίζει να το κάνει αν λάβει κανείς υπόψιν του την τόσο σοβαρή δουλειά που κάνει το γιατί (δικαίως) συγκαταλέγεται στους κορυφαίους Αρκάδες τεχνικούς.

Ο Άρης Σαβούρδος είναι ο αναμορφωτής του Πανθυρεατικού, είναι ο άνθρωπος που επέστρεψε παιδιά ξανά στο γήπεδο τα οποία είχαν φτάσει στα όρια να κόψουν το ποδόσφαιρο, είναι αυτός που έδωσε και πάλι ταυτότητα και προσανατολισμό στην ομάδα και αυτός ο οποίος τροφοδοτεί με κίνητρο μια σειρά παιχτών (από τους μικρότερους στις ακαδημίες μέχρι τους πιο μεγάλους της πρώτης ομάδας).

Μαζί με το επιτελείο του τον πάντα πιστό στρατιώτη του Πανθυρεατικού Ανδρέα Κασκαμπά και τον προπονητή τερματοφυλάκων επίσης παλιά δόξα της ομάδας Διονύση Κασκαμπά έχουν δημιουργήσει ένα πολύ δυνατό team το οποίο βάζει γερά τα θεμέλια με στόχο το «σήμερα» και το «αύριο» αλλά και την εξέλιξη των παιχτών μέσα από την ομαδική λειτουργά ενός συνόλου.

Και για να τα κάνουμε ακόμα πιο λιανά λοιπόν ο Πανθυρεατικός έχει πρότυπο ακαδημιών που γίνεται τρομερά σοβαρή δουλειά, μια νεανική και ανανεωμένη πρώτη ομάδα η οποία πρωταγωνιστεί στην Α’ Αρκαδίας , δίνοντας ευκαιρίες σε μια φουρνιά παιχτών που όπως φαίνεται έρχεται με φόρα από τα τμήματα υποδομών.

Τίποτα από όλα αυτά δεν έγινε σε μια μέρα αφού πέρσι το καλοκαίρι ξεκίνησαν, ο covid τα σταμάτησε για να πιαστεί το νήμα από εκεί που το άφησαν πριν μερικούς μήνες έτσι ώστε λιθαράκι, λιθαράκι να χτίζεται τώρα κάτι ωραίο που σου προσελκύει το ενδιαφέρον και σου κεντρίζει τα ποδοσφαιρικά σου ένστικτα ως ένα καλό πρότυπο λειτουργίας ενός ερασιτεχνικού σωματείου που παρά ταύτα λειτουργεί με αμιγώς επαγγελματικά στάνταρ.

Ο Πανθυρεατικός ανεξάρτητα από τα αποτελέσματα του έγινε ξανά μια ομάδα που σου αρέσει να την βλέπεις, που γουστάρεις να την παρακολουθείς να παίζει ποδόσφαιρο γιατί αυτό κάνει και το κάνει με τρόπο τέτοιο που είναι μέσα από την μεθοδική δουλειά που γίνεται και όλο αυτό με μια συλλογική προσπάθεια (διοίκησης-προπονητών) βασισμένη στα δικά της παιδιά αλλά και στους νέους που διαθέτει στις ακαδημίες της.

Ως επίλογος στην μίνι αλλά ελπίζουμε σαφή ανάλυση μας για την μεγάλη διαφορά του Πανθυρεατικού είναι πως στο ποδόσφαιρο τίποτα δεν είναι τυχαίο και ακατόρθωτο αρκεί να υπάρχει θέληση, προγραμματισμός, πλάνο και να γίνεσαι σοφότερος από το παρελθόν σου.