Γιάννης Κούκλης (1941-2021): Αποχαιρετισμός σε έναν Ολύμπιο του Πάρνωνα.

Παραμονή Πρωτοχρονιάς, «…στη ρωγμή του χρόνου» που λέει κι ο ποιητής, ο Γιάννης Κούκλης, αυτός ο πολυσχιδής, ελεύθερος, εμπνευσμένος και διαχυτικός Έλληνας και Αρκάς Πλατανίτης του κόσμου, πέταξε για την αιωνιότητα. Από την «συνοικία των θεών», την αγαπημένη του αθηναϊκή Πλάκα, που έζησε το μεγαλύτερο μέρος του βίου του, πιάνοντας το νήμα της δράσης, των τεχνών, του πολιτισμού, των γλεντιών, των ανεπιτήδευτων ανθρώπινων επαφών από τους αρχαίους μας προγόνους, πέρασε πλέον στη «γειτονιά των αγγέλων». 

Μια προσωπικότητα πολύπλευρη, πολυτάλαντη με πηγαίο χιούμορ, με ελεύθερο πνεύμα που βρισκόταν σε συνεχή πάλη με τα κοινωνικά στερεότυπα και τις σεμνοτυφίες τα οποία «εξαέρωνε» μέσα από τις πιο απλές, ανύποπτες, καθημερινές του εμπνεύσεις και μεταμφιέσεις, κρατώντας όμως πάντοτε, όσο ξεκαρδιστικό γέλιο και αστείρευτο κέφι κι αν γεννούσαν οι δράσεις του, την μεγαλοπρέπεια και την σεβάσμια σεμνότητα του τελετουργού. Κάθε επαφή μαζί του, κάθε συζήτηση, κάθε συνεύρεση ήταν και μια πολύτιμη εμπειρία ζωής, διδακτική και διασκεδαστική ταυτόχρονα, που ζέσταινε τις καρδιές, νικούσε τα άγχη και τις ανθρώπινες μικρότητες και έφερνε σε επαφή τους ανθρώπους της εποχής μας, κάθε γενιάς, κοινωνικής και εθνικής προέλευσης, με μερική από την μαγεία των αρχαίων Διονυσιακών εθίμων αλλά και με το μεγαλείο ενός …αλλιώτικου τρόπου ζωής και σκέψης, έξω από τις φόρμες και τα καλούπια των τυποποιημένων συστημάτων.

Ο αείμνηστος Γιάννης Κούκλης, υπήρξε ένας ξεχωριστός πατριώτης για την Ελλάδα, την οποία πρέσβευε ως εντυπωσιακή φιγούρα στο πιο τουριστικό σημείο της χώρας και την διαφήμιζε στα πέρατα της γης. Για την περιοχή καταγωγής του την οποία υπερ-αγαπούσε και μοίραζε εξίσου το χρόνο της ζωής του, όντας τα τελευταία χρόνια παραθεριστής διαρκείας στο Παράλιο Άστρος και βέβαια εμβληματική φυσιογνωμία και ένα από τα σπουδαιότερα τέκνα της γενέτειρας του και λατρεμένου του χωριού, του Πλατάνου. 

Η απώλεια του είναι αυτονόητο πως αφήνει κενό δυσαναπλήρωτο, όχι μόνο για τη στενή του οικογένεια, τη σύζυγο και τα παιδιά του αλλά και για τους αμέτρητους φίλους και συνοδοιπόρους, από την Ελλάδα και όλο τον κόσμο, που είχαν την τύχη να τον γνωρίσουν, να συνυπάρξουν μαζί του έστω και μερικές στιγμές και φυσικά να τον λατρέψουν.

Ταυτόχρονα, η απουσία του θα κοστίσει την έλλειψη των χιλιάδων πολιτιστικών, παραδοσιακών, παρεϊστικών πρωτοβουλιών του που γίνονταν αφορμή για συνευρέσεις, συζητήσεις, συλλογές, εκθέσεις, ατέλειωτα γεγονότα και δραστηριότητες που έφεραν την σφραγίδα των δικών του εμπνεύσεων και χορηγιών. Αν υπάρχει έστω και ο ελάχιστος τρόπος να τιμηθεί και να διατηρηθεί η μνήμη του, θα άξιζε από όσους μένουμε πίσω, ένα μέρος αυτής της πνευματικής παρακαταθήκης να κρατηθεί ζωντανή. 

Θερμά συλλυπητήρια στην οικογένεια του.
Αντίο κύριε Γιάννη! Ο καλός σου φίλος και καθημερινός συνδαιτημόνας του πρωϊνού καφέ κάτω από τον Ιερό Βράχο…

Γ.Π.