Παρουσίαση του βιβλίου "17 κλωστές " στο "Σπιρτόκουτο Καφεποτειο" στα Βέρβενα

«Εκείνος που δεν μπορεί να ζει μέσα στην κοινωνία με τους άλλους είναι είτε θηρίο είτε θεός», λέει ο Αριστοτέλης στο βιβλίο του Πολιτικά Α’ και με αυτή τη φράση αρχίζει το βιβλίο του συμπατριώτη μας Πάνου Δημάκη, «Δεκαεπτά Κλωστές», που κυκλοφορεί από την Κάπα Εκδοτική.

Η πρώτη παρουσίαση του βιβλίου στον τόπο μας, το οποίο βρίσκεται ήδη στη δεύτερη έκδοση μέσα σε ένα μήνα από την κυκλοφορία του, θα γίνει στις 19.30 το Σάββατο 29 Αυγούστου, στο Σπιρτόκουτο στα Βέρβενα.

Ελάχιστοι γνωρίζουν ότι το 1909, στα Κύθηρα, διαπράχθηκε το πιο άγριο έγκλημα που έγινε ποτέ στην Ελλάδα. Η ιστορία δεν έσβησε στο νησί, ήταν όμως ένας όλεθρος που πέρασε τότε σχεδόν απαρατήρητος στην υπόλοιπη χώρα.

Ο δράστης είναι ο Καστελάνης, που οδηγήθηκε σε αυτήν την αποτρόπαια πράξη μετά από τη συνεχιζόμενη αδικία εναντίον του. Ένας άνθρωπος που προσπαθεί να ανέβει με την αξία του και να μοιράζει απλόχερα τη χαρά στους ανθρώπους, όμως εκείνοι του το αρνούνται όταν τον κατηγορούν για πράγματα που δεν διέπραξε. Προδομένος από σχεδόν όλους κι έχοντας χάσει ό,τι ήταν πολύτιμο στη ζωή του, παίρνει μια μοιραία απόφαση που 111 χρόνια μετά έχει στιγματίσει τα Κύθηρα. Οι απίστευτες συμπτώσεις  κάνουν την ιστορία του εγκλήματος πραγματικά κάτι που ο αναγνώστης δεν θα μπορέσει να ξεχάσει ποτέ. 
Η σκηνή του φονικού κυριολεκτικά καρφώνεται στο μυαλό του αναγνώστη. Με συγγραφική δεξιοτεχνία ξετυλίγεται ένας θανάσιμος χορός στα στενά δρομάκια ενός γραφικού χωριού. 

Ο Πάνος Δημάκης, στο πρώτο του μυθιστόρημα, δεν μας δίνει μια αστυνομική αφήγηση του γεγονότος. Αντιθέτως, μας παρουσιάζει μια αρχαία ελληνική τραγωδία που περιέχει όλα τα στοιχεία της: ύβρη, νέμεση, κάθαρση. Το δωδεκάθεο μπλέκεται με τον χριστιανισμό, τα ήθη και οι αντιλήψεις περί ηθικής εναλλάσσονται με τη διαχείριση του θυμού και του πένθους. Ο συγγραφέας κάνει μια κατάδυση στην ψυχή ενός ανθρώπου που κυνηγήθηκε άδικα από μία κοινωνία που δεν έχει αλλάξει πολύ ως τις μέρες μας παντού στην Ελλάδα. Κάνει το ψυχογράφημα μιας κοινωνίας παραδομένης στο κουτσομπολιό και την εσώτερη ανάγκη να επιρρίπτει ευθύνες, να βρίσκει εξιλαστήρια θύματα, χωρίς όμως να κοιτάζει τις δικές της πράξεις.