Οι οργανοπαίχτες της Αγίας Σοφίας (pics)

Ένα μεγάλο κεφάλαιο της ιστορίας της Αγίας Σοφίας, καταλαμβάνει και η δράση της τετραμελούς «ορχήστρας» του χωριού μας.

Το μεράκι και η αγάπη για τη μουσική, ορισμένων παιδιών του χωριού, αλλά και οι ανάγκες της εποχής για γλέντι και ξεφάντωμα, τα ανάγκασε να αγοράσουν από ένα μουσικό όργανο και να λάβουν μαθήματα μουσικής από επαγγελματίες οργανοπαίχτες της Τρίπολης και της Αθήνας (Κοκοντίνης, Γεωργακόπουλος, κ.α.)

Τα γλέντια και τα πανηγύρια που γίνονταν την παλιότερη εποχή στα χωριά μας, ήταν πιο ζωντανά, πιο έντονα, πιο αυθόρμητα και πιο ενθουσιώδη, όπως και η ψυχολογία των ανθρώπων. Γλέντια σε γάμους, σε βαπτίσεις κ.α. κοινωνικά γεγονότα, αλλά και σε πανηγύρια, σε μεγάλες εορτές και σε κάθε άλλη περίσταση.

Η σύνθεση της «oρχήστρας», ήταν η ακόλουθη: Κώστας Σ. Σιαβελής: κλαρίνο, Γεώργιος Χ. Λαμπίρης: βιολί, Βασίλειος Α. Λαμπίρης: κιθάρα και τραγούδι και Κων/νος Ι. Σιαβελής: ομοίως κιθάρα και τραγούδι.

Η ζωντανή ορχήστρα του χωριού μας, ανέλαβε δράση από το έτος 1959 και έδινε  χαρούμενο τόνο στα γλέντια που γίνονταν στο χωριό το Πάσχα, το οποίο κράταγε δύο ημέρες, στο πανηγύρι της Αγίας Σοφίας και των Αγίων Αναργύρων.

Με την πάροδο του χρόνου, η φήμη της εξαπλώθηκε και στα γύρω χωριά, όπου παρείχε και εκεί τις υπηρεσίες της.

Τα μέλη της, ήταν αναγκασμένα να μεταβαίνουν εκεί με τα πόδια, ελλείψει οδικού δικτύου, για να εξασφαλίσουν ένα φτωχό μεροκάματο. Όπως στα πανηγύρια της Αγίας Τριάδος στην Ντουμινά (σημερινή Βαθειά), της Παναγίας στο Δραγούνι, του Αγίου Γεωργίου στο ομώνυμο γειτονικό χωριό, του Αγίου Νικολάου (8 Μαΐου) στη Γαλτενά, του Αγίου Κων/νου στην Πλατάνα, του ΑγιοΛιός στα Π. Δολιανά, στο Στόλο το 15Αύγουστο, έως και στον Άγιο Βασίλειο Τριπόλεως κατά την εορτή του Αγίου Παντελεήμονα.

Τα πανηγύρια, ειδικά τα παλαιότερα χρόνια, αποτελούσαν τόπο συνάντησης, επικοινωνίας, διασκέδασης και ψυχαγωγίας και ήταν μια σωματική και συναισθηματική έκφραση του λαϊκού μας πολιτισμού.

Το κύκνειο άσμα της «ορχήστρας» του χωριού μας, δόθηκε κάπου στο τέλος της δεκαετίας 1960. Έκτοτε σώπασε παντελώς.

Παραμένουν όμως στο μυαλό των γεροντότερων, οι νοσταλγικές εικόνες που εκείνα τα παιδιά δημιούργησαν στον τόπο μας και τη γύρω περιοχή του χωριού μας. Τα αυθόρμητα γλέντια, τα παραδοσιακά πανηγύρια και ειδικά εκείνο το αληθινό και εγκάρδιο κέφι, που έβγαινε μέσα από την ψυχή των φτωχών και απλοϊκών ανθρώπων.

Tέτοιο κέφι, που σήμερα όμοιό του δεν υπάρχει, κι ας είναι, – ή μάλλον ας δείχνουν – οι άνθρωποι πιο πλούσιοι.

Από το agiasofiablog.gr