Πλήθος αναμνήσεων «κουβαλά» ο Μύλος του Αγίου Ανδρέα

Όσοι κατάγονται από τη Βόρεια Κυνουρία και όσοι την επισκέπτονται, γνωρίζουν για την όμορφη παραλία του Αγίου Ανδρέα και τον πέτρινο μύλο που δέσποζε σε αυτήν.

Χρησιμοποιήθηκε το ρήμα «δέσποζε» σε παρελθοντικό χρόνο, γιατί πλέον λόγω της διάβρωσης της ακτής που σημειώνεται στην περιοχή έχει απομείνει μόνο ένα τμήμα του τοίχου από τον αγαπημένο πύργο.

Σύμφωνα με ιστορικές πηγές, ο ιδιοκτήτης του μύλου είχε βυρσοδεψεία στη Σύρο, δηλαδή χώρους στους οποίους επεξεργάζονταν δέρμα ζώου για την κατασκευή ενδυμάτων και υπόδησης. Γι’ αυτό ο  μύλος δεν άλεθε σιτάρι, αλλά σκίνο που φυτρώνει στην περιοχή. Το τελευταίο το χρησιμοποιούσαν ως χρωστική, για να βάφουν τα δέρματα.  

Σε  συνεδριάσεις του Δημοτικού Συμβουλίου της Βόρειας Κυνουρίας τους προηγούμενους μήνες το θέμα της διάσωσης του μύλου είχε τεθεί στο τραπέζι. Το θλιβερό όμως συμπέρασμα στο οποίο κατέληξαν, ήταν ότι ο μύλος δεν έχει χαρακτηριστεί ως μνημείο και έχει κριθεί ήδη από το 2013 κατεδαφιστέος.

Μπορεί ο μύλος σε σύντομο χρονικό διάστημα να μην υπάρχει πια, αλλά οι κάτοικοι της περιοχής με μεγάλη νοσταλγία αναπολούν αναμνήσεις από τα παιχνίδια  που έπαιζαν και την ανεμελιά εκείνης της εποχής που είναι άρρηκτα συνδεδεμένοι με αυτόν.

Αρκετοί μοιράστηκαν μαζί μας αυτές τις όμορφες στιγμές, γυρίζοντας για λίγο τον χρόνο πίσω.

Ο πρόεδρος του Αγίου Ανδρέα κ. Θανάσης Σούρσος θυμάται ότι όταν ήταν αυτός παιδί η σκεπή του μύλου δεν υπήρχε, αλλά μπορούσαν τον επισκεφτούν.

Το κύμα κάτω από τον μύλο ήταν γύρω στα 30 με 50 μέτρα και είχε αυλόγυρο γύρω - γύρω

Τα παιδιά συνήθιζαν να ανεβαίνουν στον μύλο από την εσωτερική του σκάλα και να πιάνουν μικρά πουλιά, καθώς ο μύλος ήταν γεμάτος από φωλιές. Από την άλλη, οι αγρότες της περιοχής εκμεταλλεύονταν την κυκλική περίφραξη του μύλου και κατασκεύαζαν εκεί ένα είδος θερμοκηπίου, καλλιεργώντας την γη.

Ο κ. Σούρσος αναφέρει λυπημένα ότι πλέον ο μύλος «μας έχει αφήσει και ταξιδεύει», καθώς βρίσκεται περίπου 50 μέτρα από την ξηρά μέσα στη θάλασσα.

Αντιστέκεται στον χρόνο, έχουμε ωραίες αναμνήσεις αλλά δυστυχώς θα μας εγκαταλείψει κάποια στιγμή. Δεν ενεργήσαμε νωρίτερα, δεν ενεργήσανε να το διασώσουμε

Ο κ. Ιωάννης Βλαχοπαναγιώτης με τη σειρά του επεσήμανε ότι θυμάται μέσα στον μύλο να έχουν φυτρώσει συκιές.

Κλείνοντας, ο κ. Μανώλης Σούρσος μάς είπε ότι ο μύλος αποτελούσε σημείο συνάντησης για τους πιτσιρικάδες της εποχής. Μαζεύονταν όλοι εκεί, ανέβαιναν πάνω στον μύλο και «αγνάντευαν» όλες τις γύρω περιοχές. Όσο παράξενο και να φαίνεται σε εμάς που γνωρίζουμε τον μύλο μέσα στην θάλασσα, τότε κάτω από αυτόν περνούσαν ολόκληρα κοπάδια προβάτων.

Κρυφτό και κάθε λογής παιχνίδια σκαρφίζονταν τα παιδιά της περιοχής καθώς ο μύλος αποτελούσε έναν μικρό παράδεισο για αυτά. Με δυο δέντρα στο εσωτερικό και τον περίβολό του μπορούσε να μεταμορφωθεί από κάστρο ιπποτών μέχρι πολεμικό καταφύγιο με εργαλείο την φαντασία.

Με λύπη συμπλήρωσε ο κ. Μανώλης ότι «κακώς δεν αξιοποιήθηκε και είναι λυπηρό για το τόπο μας, γιατί μετά από δυο χρόνια μπορεί να υπάρχει και τίποτα και να το έχει φάει η θάλασσα »

Σε λίγα χρόνια δεν θα υπάρχει παρά ένας σωρός πέτρες στο σημείο που κάποτε υψωνόταν ο παλιός μύλος. Οι αναμνήσεις των ανθρώπων, όμως, θα παραμείνουν ανεξίτηλες και θα τον «ζωντανεύουν».

Αγγελική Γεωργοπούλου