Πως η ανάγκη γίνεται ιστορία στις... Βρασιές

Είμαι από αυτούς που λατρεύω την τακτική στο ποδόσφαιρο την ίδια στιγμή που κυνηγώ μανιωδώς ίσως κάποιες φορές μικρές ιστορίες από εκείνες που μέσα τους κρύβουν κάμποση δόση γνήσιου αθλητικής μορφής.

Το ταξίδι και η εφετινή πορεία των Βρασιών στο πρωτάθλημα τραβάει πρίμα κόντρα στον άνεμο και την φουρτουνιασμένη καλοκαιρινή θάλασσα που έπλεε ανοιχτά του Αγίου Ανδρέα από το χαμένο πρωτάθλημα της περσινής χρονιάς.

Πάμε όμως να πάρουμε τα πράγματα από την αρχή για να φτάσουμε στο τώρα. Αν γυρίσουμε τρεις-τέσσερις μήνες πίσω τον χρόνο, κάπου στα μέσα του Ιούλη εκεί που οι περισσότερες (αν όχι όλες) οι ομάδες του τοπικού έχουν βαλεί μπροστά τον προγραμματισμό τους και κάνουν μεταγραφές στις Βρασιές υπήρχαν μόνο ερωτηματικά. Θα κατέβουμε ; Και αν ναι με ποιους ; Και με τι τρόπο ;

Οι περισσότεροι του περσινού ρόστερ είχαν κουνήσει μαντήλι, το ντόπιο στοιχείο ήταν πια περιορισμένο και οι επιλογές μετρημένες στα δάκτυλα πράγμα που έκανε την όλη αυτή προσπάθεια ακόμα πιο σύνθετη, επιπλέον δύσκολη κάνοντας την να μοιάζει με ειδική αποστολή για όποιον η όποιους έβγαινε η έβγαιναν μπροστά.

Κάπου εκεί ο Δημήτρης Κουλεντιανός μπαίνει στο κάδρο και η επιστροφή του στην ομάδα του Αγίου Ανδρέα ρίχνει αχτίδες φωτός στο σκοτάδι καθώς ο ίδιος διαθέτει και την εμπειρία και την προσωπικότητα να διαχειριστεί πράγματα αλλά και τον τρόπο για να υπηρετήσει ένα πολύ απαιτητικό και ταυτόχρονα ιδιαίτερα δύσκολο πρότζεκτ.

Στις Βρασιές ήταν ξεκάθαρο πως το χτίσιμο του νέου ρόστερ έχοντας χάσει χρόνο και παίχτες θα έπρεπε να είναι προσεκτικό στις επιλογές, στοχευμένο στους παίχτες που θα έρθουν η και θα μείνουν, two the points (που λένε και στο χωριό μου) στην κατεύθυνση που θα κινηθεί η ομάδα η για να σας το πω πιο απλά στο "τι έχω τι θέλω να παίξω".

Η παραμονή Σαλαπάτα – Σταθουλόπουλου έδωσε εμπειρία και κράτησε ένα κομμάτι της ποιότητας, η απόκτηση των «μπαρουτοκαπνισμένων» Χιώτη και Παύλου έδωσε πνοή σε δύο βασικές θέσεις, οι προσθήκες των αδερφών Κοσκινά και του Λάλα επιλογές και η επανατατοποθέτηση των γηγενών από τον Άγιο Ανδρέα στον πυρήνα του ρόστερ ντόπιο στοιχείο (που έλειπε).

Κάπως έτσι φτάνουμε στην έναρξη του πρωταθλήματος με τις Βρασιές την 5η αγωνιστική να μετρούν δύο νίκες και μία ισοπαλία έχοντας 7 βαθμούς καθώς κέρδισαν το «πρέπει» με τους Νέους, έστειλαν το μήνυμα με τον Πανθυρεατικό, στάθηκαν «όρθιες» απέναντι στην Δημητσάνα και πιθανόν να είχαν κάτι παραπάνω από βαθμούς επί του Ηρακλή που η συνολική εικόνα και οι ευκαιρίες δεν ήταν για ήττα και τους αδικεί το αποτέλεσμα.

Στο παιχνίδι με την Δημητσάνα τώρα: Ναι οι Γορτύνιοι ήταν καλύτεροι, πιο επιθετικοί (το περιμέναμε), έχασαν ευκαιρίες και στάθηκαν σε κάποιες περιπτώσεις άτυχοι αλλά οι κιτρινόμαυροι είχαν καρδιά, είχαν θέληση, είχαν πλάνο τακτικό που τους βγήκε, είχαν και την τύχη όποτε χρειάστηκε με το μέρος τους και είχαν τον τρόπο να φύγουν με το θετικό αποτέλεσμα.

Η Δημητσάνα άνοιξε το σκορ πολύ νωρίς και ενώ κάποιοι θα περίμεναν ότι το απόγευμα θα είναι δύσκολο για τις Βρασιές η εξέλιξη τελικά ήταν διαφορετική. Στο καλό και πιεστικό της διάστημα η Δημητσάνα είχε δοκάρι, είχε ευκαιρίες αλλά δεν είχε δεύτερο γκολ χάνοντας τραυματία τον Μπούτα και βλέποντας τον Τζάνο να αποβάλετε με απερίσκεπτο τρόπο με τις Βρασιές σιγά, σιγά μετά το 30’ να ισοροπούν πηγαίοντας το παιχνίδι στις μονομαχίες έχοντας ένα, δύο άσφαιρα πυρά στο πρώτο μέρος και το γκολ στος αρχές της επανάληψης έπειτα από εξαιρετική προσπάθεια και σέντρα του Χιώτη με κεφαλιά του Σκούτα.

Ξανά η Δημητσάνα πίεση και ευκαιρίες και η μπάλα πέριξ η και μέσα στην περιοχή των Βρασιών με τους κιτρινόαμυρους να διαχειρίζονται με ψυχραιμία την όλη κατάσταση έχοντας την σιγουριά του Παύλου κάτω από τα καρέ, την ηρεμία του Σταθουλόπουλου και τον Σαλαπάτα σε ρόλο πολιορκιτικού «κριού» στον κεντρικό άξονα της μεσαίας γραμμής.

Ο Δημήτρης Κουλεντιανός δεν έχει επιλογές από τον πάγκο καθώς είναι με 13 ποδοσφαιριστές ο ένας εκ των οποίων πολύ νεαρός και εκεί αρχίζει να βγάζει άσους από το μανίκη ξεκινόντας από το κλείσιμο των χώρων, από τον περιορισμό του κάθετου παιχνιδιού (το κατάφερε σε κάποιιο βαθμό αλλά αυτό ζητούσε συνεχώς) της Δημητσάνας έτσι ώστε η μπάλα να μην περνά με ευκολία μέσα από τα πεδία και ανάμεσα από τις γραμμές και από τα διπλά και σε πολλές περιπτώσεις τριπλά μαρκαρίσματα των παιχτών του.

Ο «Ρούκουνας» είχε 13 παίχτες εκ των οποίων τους 12 ετοιμοπόλεμους, έναν τραυματία τον Χιώτη που από το 65’ έκανε νεύματα στον πάγκο παρουσιάζοντας μια ομάδα με σοβαρότητα, με αυτοθυσία και με μέταλλο έχοντας παίχτες σε θέσεις που τουλάχιστον εγώ δεν τους έχω συνηθίσει να παίζουν όπως τον Τσαγγούρη στόπερ, τον Χιώτη αριστερό μπακ και τον Σαλαπάτα αμυντικό μέσο όμως η ανάγκη σε κάνει να πας εκεί.

Το πλάνο βγήκε, η δουλειά έγινε, οι Βρασιές άντεξαν γιατί και αυτό έχει την σημασία του έστω και αν η Δημητσάνα έπαιζε με παίχτη λιγότερο και ο βαθμός ήρθε να πιστοποιήσει πως αυτή η ομάδα μπορεί να μην έχει το βάθος και τις επιλογές έχει όμως τον τρόπο της να σηκώνει ανάστημα γιατί έχει προπονητή που καταφέρνει όχι μόνο να πείσει τους παίχτες του να αλλάξουν θέση (που είναι σημαντικό) αλλά και να διαβάσει πράγματα από τον πάγκο.

Με λειψές προπονήσεις, με φαντάρους, με φοιτητές, με τραυματίες με κάθε λογής αναποδιά με 12-13 παίχτες στα τελευταία παιχνίδια και με μικρό ρόστερ οι Βρασιές αντέχουν στους κραδασμούς και φανερώνουν πως μπορεί να είναι λίγοι αλλά διακατέχονται από πνεύμα ποδοσφαιρικής μαχητικότητας και αξιοπρέπειας. Πόσο θα αντέξουν ; Αυτό είναι ένα ζητούμενο, είναι ένα άλλο θέμα γιατί η χρονιά είναι μεγάλη και η ομάδα χρειάζεται κάποιες ακόμα επιλογές αλλά εμείς εδώ αναλύουμε το τώρα.

Κάπου στις αρχές του φθινοπώρου έγραψα σε μια πρώτη μίνι ανάλυση των ομάδων του τοπικού πως οι Βρασιές θα είναι ομάδα του προπονητή τους και αυτό ισχύει και το βλέπουμε παρά τις όποιες αντιξοότητες σε δομικά θέματα που αναφέραμε έχουν συμβεί και το γράφων αυτό ΟΧΙ για να ευλογήσω τα γενιά (που έχω) αλλά γιατί αποτελεί πια πραγματικότητα σε μια δύσκολη και πολύ ιδιαίτερη σεζόν για το σύνολο του Αγίου Ανδρέα.

Οι Βρασιές λοιπόν σε πέντε αγωνιστικές έχουν βάλει στο τσουβάλι 7 βαθμούς αλλά το κυριότερο με νίκες κόντρα στον Πανθυρεατικό και ισοπαλίες κόντρα στην Δημητσάνα τονώνουν την αυτοπεποίθηση τους για την συνέχεια.

Αντώνης Χρονάκης