Το Πολυτεχνείο 50 χρόνια μετά

του Π. Μπένου, Προέδρου της Παναρκαδικής Ομοσπονδίας Ελλάδος

Η εξέγερση συμπληρώνει φέτος μισό αιώνα ζωής και όχι επετείων, γιατί «το Πολυτεχνείο ζει». Γιατί η σύστασή του δεν έχει σπέρμα θανάτου, γιατί ήταν εξέγερση νέων. Άρα μια εξέγερση «καταδικασμένη» να είναι πάντα ενάντια στην τυραννία και το γήρας των συμβιβασμών και ιδεολογιών. Μια εξέγερση «μήνυμα» που περνά από γενιά σε γενιά, μήνυμα που ενοχλεί, που δεν αφήνει σε ησυχία όλους όσοι είναι αρμοί της εξουσίας, ενοχλεί τους υπηρέτες που πασχίζουν μάταια να υποβαθμίσουν τη σημασία του Πολυτεχνείου με 100 τρόπους εκ των οποίων ο ηπιότερος είναι η παραποίηση.

Η μνήμη αντιστέκεται στη φθορά του χρόνου και σε κάθε μορφή εξουσίας. Μέχρι τώρα είτε το 1821 είτε το 1940 είτε η 17 Νοέμβρη, η ανάσταση αυτού του τόπου θα είναι παράδειγμα για το αύριο. Αυτό το Πολυτεχνείο δεν έχει ιδιοκτήτες γιατί έγινε σύμβολο, έγινε ιστορία, έγινε σταθμός ανεφοδιασμού για τη συνέχεια του αγώνα που δεν ολοκληρώθηκε.

Η συμβολική δύναμη του Πολυτεχνείου στις μέρες μας φαντάζει πιο κοντά από ό,τι φάνταζε επί Χούντας. Σήμερα επιβάλλεται η ανάγκη του αναστοχασμού της μεγάλης αποτυχίας, όχι μόνο της γενιάς μας, αλλά και ολόκληρης της κοινωνίας γιατί το ότι η Ελλάδα δεν έφτασε ούτε κατά διάνοια στο επίπεδο που οραματίστηκαν τα παιδιά του Πολυτεχνείου. Οι μεγάλες ανατροπές, πολιτικές και κοινωνικές, ο μεσοκοινοβουλευτισμός και η δημοκρατία είναι τα ζητούμενα και επιδιωκόμενα. Η Ελλάδα θα προχωρήσει μπροστά; Τα πολιτικά κόμματα πώς θα αποτελέσουν αναπόσπαστο κοινωνικό κομμάτι ή υψηλές ελίτ; Αυτά είναι τα ζητούμενα και τα επίκαιρα. Η αποστασιοποίηση από τα κοινά είναι μέρος σχεδίου για να λειτουργήσουν ανενόχλητοι, να συνεχίζεται το βόλεμα, να λειτουργεί ο κοτζαμπαδισμός και να στερούν τα όνειρά μας, ιδιαίτερα της νέας γενιάς. Μιας γενιάς που δεν ονειρεύεται, δεν διεκδικεί γιατί χάνεται από αυτούς η άνοιξη και βλέπουν μόνο βαρυχειμωνιά, που κρυώνει την καρδιά τους και τα σώματά τους.

Θα αφεθούμε ή θα αντισταθούμε; Ιδού, λοιπόν, και το πρόταγμα χωριστά στον καθένα μας και συλλογικά.

Φωτογραφία αρχείου eurokinissi