Στον αείμνηστο

Η Άτροπος, η σκληρή και ακόρεστη, η κακιά και αχόρταγη Μοίρα, σου έκοψε το νήμα της ζωής και μείναμε μόνοι και έρημοι σε βαθιά πελάγη άκαρδης μνήμης και στείρας νοσταλγίας.

            Φίλε Βασίλη! Η ζωή σου οιστρηλατήθηκε από τα πανανθρώπινα ιδανικά και περπάτησες μακράν της πεζότητας, του συνήθους και του τετριμμένου. Οπλισμένος με «ευψυχίαν», το πρώτιστον αγαθόν, απάλλαξες το διάβα σου από περιττά βάρη και ανάξιες συμπεριφορές. Παραγνώρισες τον «υλικόν» βίον και τις καθημερινές τέρψεις και υψώθηκες προς τον τέλειον κόσμον, όπου «οι ευτελείς του πρόσκαιρου βίου αξίες» έχουν απόλυτον ισχύν.

            Τους ιερούς οικογενειακούς δεσμούς, που άσκησαν επάνω σου μίαν γοητείαν ακατανίκητη, τους παρέδωσες ακέραια στα παιδιά σου στα εγγόνια σου και στην άξια συμβία σου ως ιεράν παρακαταθήκη και ως «κιβωτόν» σωτηρίας και προόδου.

            Το ιδεώδες του «καλού», το οποίον σε όλη σου τη ζωή αναζητούσες και υπηρετούσες, δεν μας αφήνει ασυγκίνητους, αλλά διαρκώς προβάλλει στη σκέψη μας και στην καρδιά μας και αποτελεί πηγήν εμπνεύσεως για επιτέλεση κάθε έργου υψηλού και ωραίου.

            Από δικαιοσύνη, όπου κατά τον τραγικόν Ευριπίδη φωλιάζει κάθε αρετή, το πνεύμα σου υπήρξε ακατάσχετο και «διψασμένο» θα έλεγα. Πώς, δηλαδή, η κοινωνία μας θα απαλλαγεί από τη μάστιγα της μεροληψίας και του φατριασμού, πώς θα εφαρμοσθεί ο χρυσός κανόνας, όπως αυτόν διακήρυξε ο Θουκυδίδης και πώς τα «άθλα», τα βραβεία θα απονέμονται στους ενάρετους και άξιους και όχι στους «ουτιδανούς», τους τιποτένιους και τους κόλακες.

Αυτές, αγαπητέ φίλε Βασίλη Άρχοντα, ήταν οι ευγενέστερες από τις επιδιώξεις σου. Οι αρχές της τίμιας και χριστιανικής ζωής σου!

            Χαιρετίσματα στους Μίμηδες, τους  Γιώργηδες, το Γιαννάκη, το Νίκο, τον Παύλο, τον Κωστάκη και λοιπούς φίλους μας.

Ηλίας Θ. Σακαλής