Ο Παναγιώτης θέλησε να ευεργετήσει το μικρό χωριό Καρυές Πελοποννήσου. Αυτό που έγινε εξοργίζει

Το έγραψε στον τοίχο του στο Facebook ο Στράτος Σαφιολέας, και είναι δυστυχώς απολύτως αληθινό.

Το 1950 έφτασε μετανάστης στο Chicago ο Παναγιώτης Κερχουλάς από τις Καρυές, ένα μικρό χωριό της νότιας Πελοποννήσου. Είχε φύγει, όπως και χιλιάδες άλλοι Έλληνες, απένταρος, για να βρει μια καλύτερη τύχη στην άλλη μεριά του κόσμου. Και αυτή είναι η αρχή μιας ιστορίας που αρχίζει δύσκολα, προχωράει υπέροχα στην Αμερική, και τελειώνει άσχημα στην Ελλάδα …

[Disclaimer: οι λεπτομέρειες μπορεί να διαφέρουν ελάχιστα – αλλά η ουσία είναι σωστή και η ιστορία, δυστυχώς εντελώς αληθινή]

Θα σας τη διηγηθώ όσο γίνεται καλύτερα, όπως την έχω καταλάβει μέσα από απανωτές δυσάρεστες διηγήσεις τα τελευταία τέσσερα χρόνια.

Ο Peter Kerhoulas, άξιος όπως και άλλοι συμπατριώτες μας, εργάστηκε σκληρά στην παγωμένη βόρεια Αμερική, και πρόκοψε. Έκανε παιδιά και εγγόνια, αλλά δεν ξέχασε το φτωχό χωριό του. Όταν πέθανε άφησε ένα σημαντικό ποσό σε μια Αμερικανική τράπεζα, ορίζοντας στη διαθήκη του να διατεθεί σε κάποιον σκοπό που θα ωφελούσε τις Καρυές. Καθώς φοβόταν ότι κάποιοι επιτήδειοι θα σπαταλούσαν τα λεφτά αυτά για προσωπικό όφελος, όρισε πως ο καταλληλότερος για να επιβλέπει την διάθεση των χρημάτων του, θα ήταν ο τοπικός Μητροπολίτης.

Στην κληρονομιά του ο Peter Kerhulas έβαλε έναν ακόμα όρο: αν τα λεφτά δεν είχαν αξιοποιηθεί μέσα σε 30 χρόνια από το θάνατό του, θα επέστρεφαν στους νόμιμους κληρονόμους του. Τα χρόνια πέρασαν αλλά καμία ενέργεια δεν είχε γίνει. Τα χρήματα είχαν φτάσει στο ποσό του ΕΝΑΜΙΣΗ ΕΚΑΤΟΜΥΡΙΟΥ ΔΟΛΛΑΡΙΩΝ, το 2017. Aυτο θα το ονομάσουμε Καταπίστευμα Κερχουλα.

Έμενε μόνο ένας χρόνος πριν χαθούν οριστικά.

Ο ΧΨ ήταν μηχανικός. Αν και η καταγωγή του ήταν Μικρασιατική και ο πατέρας του είχε γεννηθεί στην Αθήνα, ήθελε να είχε ένα τόπο στην Πελοπόννησο να τον ονομάζει “χωριό του”, να κάνει σχέσεις με τον κόσμο του, να το επισκέπτεται Χριστούγεννα, Πάσχα και καλοκαίρι και όποτε μπορούσε. Έτσι, είκοσι χρόνια πριν, και μετά από πολύ ψάξιμο διάλεξε τις Καρυές. Έχτισε εκεί ένα όμορφο σπίτι, όχι πολυτελές, αλλά ευρύχωρο για να φιλοξενεί συγγενείς και φίλους, και σιγά-σιγά δημιούργησε σχέσεις και φιλίες με τους ντόπιους. Καθώς ήταν από τους λίγους τόσο επιτυχημένους επαγγελματίες στο χωριό, έπαιζε και τον ρόλο του συμβούλου, του φίλου, του υποστηρικτή, και έχαιρε μεγάλης εκτίμησης από τους Καρυώτες.

Το 2015 μαθαίνει για το Καταπίστευμα Κερχουλά. Ο ΧΨ είχε εργαστεί σε πολύ μεγάλα project στο εξωτερικό για τη διαχείριση σκουπιδιών και ήπιων μορφών ενέργειες. Σκέφτηκε ότι στις Καρυές υπήρχε μια μοναδική ευκαιρία. Τα κλαδέματα στις αγροτικές εργασίες στην περιοχή άφηναν όγκους από κλαριά τα οποία κατέληγαν στις χωματερές. Υπήρχε όμως η τεχνολογία που θα επέτρεπε την αξιοποίησή τους.

Χωρίς αμοιβή, η εταιρεία του ΧΨ κατέθεσε μια μελέτη για την δημιουργία μιας μονάδας παραγωγής ενέργειας που θα χρησιμοποιούσε τα κλαριά από τα κλαδέματα από τις Καρυές και από τα γύρω χωριά για την παραγωγή ηλεκτρισμού. Η ηλεκτρική ενέργεια θα αγοραζόταν από την ΔΕΗ. Καυτός ατμός από τη λειτουργία της μονάδας θα θέρμαινε θερμοκήπια, αρχικά σε έκταση 35 στρεμμάτων, ενώ με το κτίσιμο του κατάλληλου δικτύου θα έδινε δωρεάν θέρμανση στα σπίτια του χωριού! Η μονάδα παραγωγής θα έδινε δουλειές επιτέλους στα νέα παιδιά που έφευγαν από το χωριό. Η χρηματοδότηση της κατασκευής θα αξιοποιούσε επιτέλους το καταπίστευμα Κερχουλά.

Η μελέτη ήταν το “ευκολότερο” κομμάτι της διαδικασίας. Ο ΧΨ δεν είχε ποτέ φανταστεί τι τον περίμενε. Και δεν ήταν οι άδειες, η ατέλειωτη γραφειοκρατία, οι διαφορετικές αρμόδιες αρχές που εμπλέκονταν. Ερχόντουσαν πολύ χειρότερες στιγμές. Για να μην υπάρξουν ποτέ σκοτεινά σημεία, ο ΧΨ δημιούργησε νομικό πρόσωπο στο διοικητικό συμβούλιο του οποίου ήσαν κάποιοι κάτοικοι του χωριού και μέλη δυνητικά όλοι οι κάτοικοι του χωριού. Οι πράξεις της εταιρείας θα ήσαν ανά πάσα στιγμή υπό τον έλεγχο οποιουδήποτε από τις Καρυές ήθελε να τις ελέγξει. Μετά από πραγματικό γολγοθά, ταξίδια σε υπηρεσίες στην Πελοπόννησο, δικηγόρους, μηχανικούς ελεγκτές, χαρτιά, σφραγίδες κλπ. (για τα οποία ακούγαμε όλοι οι φίλοι του ΧΨ κάθε σχεδόν Κυριακή στις συναντήσεις μας στην Αθήνα) βγήκε η περίφημη άδεια. Επιτέλους ερχόταν μια σπουδαία επιτυχία για το χωριό!

Όμως “είναι πολλά τα λεφτά”, που λέει και η ταινία…

Πολλοί είναι αυτοί που δεν θέλουν να αξιοποιηθούν. Είναι οι εργολάβοι που “μυρίζονται” τα λεφτά θέλουν να κάνουν μια αρπαχτή. Είναι οι ζηλόφθονοι πολιτικοί. Είναι κάποιοι κληρονόμοι που λαχταράνε να δουν τα λεφτά να χάνονται για να τα βάλουν στην τσέπη.

Και ξεκινάει ένας απίθανος πόλεμος λάσπης. Ο ΧΨ που ονειρευόταν όλη την εβδομάδα στην Αθήνα τις Καρυές, αυτόν τον παράδεισό του, στον οποίο θα κατέληγε στις διακοπές του, έναν τόπο όπου τον αγαπούσαν όλοι και τους αγαπούσε όλους, βρέθηκε κατηγορούμενος ότι προσπαθούσε να “φάει τα λεφτά” (αν και ήταν προφανές από τα “ανοικτά πρακτικά” της εταιρείας ότι μόνο λεφτά είχε δώσει σε όλη τη διαδικασία). Κυκλοφόρησαν παραμύθια πως η μονάδα παραγωγής θα μόλυνε την περιοχή, πως θα χάλαγαν τα φρούτα, πως θα βρώμιζε το νερό. Άρχισαν και οι προσωπικές απειλές για τον ίδιο και την οικογένειά του. Από συνετός φίλος, μετατράπηκε σε “ξένος”, σε Αθηναίος που ήθελε να κάνει κουμάντο στο χωριό. Παρά το γεγονός ότι ο Μητροπολίτης υποστήριζε μέχρι τότε το εγχείρημα, μπρος στον πόλεμο της λάσπης (ή για άλλους λόγους – ποιος ξέρει), απέσυρε τώρα την υποστήριξή του και ζητούσε να πάρει “την απόφαση το χωριό”.

Έτσι, σε μια θυελλώδη συνέλευση η συκοφαντία κέρδισε την αλήθεια, και οι παρόντες ψήφισαν να μην προχωρήσει η υλοποίηση.

Ο ΧΨ συγκάλεσε το διοικητικό συμβούλιο της εταιρίας, το οποίο και αποφάσισε την διάλυσή της. Η άδεια της ΔΕΗ ακυρώθηκε. Η μονάδα παραγωγής δεν θα δημιουργηθεί.

Καθώς δεν υπάρχει κανένα σχέδιο αξιοποίησης, το ΕΝΑΜΙΣΗ ΕΚΑΤΟΜΜΥΡΙΟ ΔΟΛΛΑΡΙΑ του Καρυώτη μετανάστη Πήτερ Κερχουλά, που ήθελε να ευεργετήσει τον τόπο που τον γέννησε αλλά δεν μπόρεσε να τον κρατήσει, θα χαθεί. Για πάντα.

ΕΠΙΛΟΓΟΣ.

Καρυές. Κάτοικοι 900. Ψηφίζουν 450. Δουλειές δεν υπάρχουν. Τα παιδιά φεύγουν είτε στην Αθήνα, είτε μεταναστεύουν στο εξωτερικό για μπορέσουν να ζήσουν.

Το χωριό γερνάει.

Καταρρέει. Ίσως σβήσει.

Ίσως να του αξίζει να σβήσει.

…

ΥΓ.1 (του Στράτου Σαφιολέα): Βαριέμαι να το κάνω. Αν δεν βαριόμουν θα έβρισκα όλα τα ονόματα των πολιτικών της περιοχής. Του δημάρχου. Του περιφερειάρχη. Των βουλευτών. Όλων των κομμάτων. Και θα τα έγραφα εδώ. Θα τους ανέφερα σαν ΑΠΟΤΥΧΗΜΕΝΟΥΣ. Σαν ΑΝΙΚΑΝΟΥΣ. Σαν ανθρώπους, που στην βάρδια τους έχασαν ενάμιση εκατομμύριο δολλάρια. Σε μια τρελή μου φανατασίωση, θα τους μάζευα σε ένα χώρο και θα τους έλεγα “απολύεστε”.

Πηγή: mikropragmata.lifo.gr