Ένας από τους μυλωνάδες της Αγίας Σοφίας

Ο Γεώργιος Σταύρου Σιαβελής – Σταυράκο τον αποκαλούσαν οι ΑγιαΣοφίτες – εκτός από μυλωνάς, ήταν κι ένας απ’ τους «ποτιστές» του χωριού μας, ίσως ο καλύτερος.

Παλαιότερα είχε διατελέσει και Αγροφύλακας στο χωριό, αλλά σαν υδρονομέας (ποτιστής) είχε αφήσει όνομα.

Ήταν ο πιο ειδικός, ο πιο κατάλληλος σε αυτό το είδος της δουλειάς, την οποία είχαν θεσπίσει οι κάτοικοι για το κανονικό πότισμα των περιβολιών.

Ιδιόρρυθμος με την καλή έννοια της λέξης. Τελειομανής. Σταλιά νερό δεν πήγαινε χαμένο στα περιβόλια. «Έπαιρνε» το νερό απ’ τη δεξαμενή και με το ξινιάρι του το πήγαινε αυλάκι αυλάκι σε κάθε περιβόλι που είχε σειρά για πότισμα. Διόρθωνε, με την αξίνα του, τυχόν διαρροές που εντόπιζε καθ’ οδόν στο αυλάκι και ξεβούλωνε τους φραγμένους, με φύλλα, καταπότες.

Άσπονδοι εχθροί του, εκτός από τους αμελείς συγχωριανούς του, που σπαταλούσαν νερό, ήταν και τα καβούρια. Ναι τα καβούρια, που με τις δαγκάνες τους άνοιγαν τρύπες στα αυλάκια και στις γούρνες των νερόμυλων με αποτέλεσμα να χάνεται το νερό. Έπειτα ο υπομονετικός υδρονομέας ήταν υποχρεωμένος, πρώτα να εντοπίσει, κι ύστερα να αποκαταστήσει τη ζημιά. Έπαιρνε δρόμο δρόμο το κάθε αυλάκι, παρατηρώντας προσεκτικά και μόλις ανακάλυπτε τη βλάβη, βούιζαν οι ρεματιές από τα «καντήλια» του μπαρμπαΓιώργη.

Ήταν αυτός που φώναζε εγκαίρως τον κάθε ΑγιαΣοφίτη, για να πάρει τη σειρά του για πότισμα, τηρώντας αυτό με θρησκευτική ευλάβεια.

Χρόνια στην Αμερική από τους πρώτους μετανάστες. Εργάστηκε σκληρά μαζί με άλλους ΑγιαΣοφίτες, στρώνοντας το σιδηρόδρομο της αχανούς αυτής χώρας. Δεν άντεξε όμως μακριά από τη γενέτειρά του.

Στη φωτογραφία απεικονίζεται με  «πένθος» στο αριστερό πέτο του σακακιού, για το γιο του το Σταύρο που «έχασε» πολύ νωρίς.

Και γι” αυτό το γεγονός είχε εκμυστηρευτεί τον πόνο του σε μερικούς:

– Δεν υπάρχει τίποτα πιο χειρότερο για τον πατέρα, απ΄το να χάνει νέο το παιδί του.

Σήμερα, αν θέλει κάποιος να τον «ξαναδεί», δεν έχει παρά να κατηφορίσει στο Σιαβελιάνικο μύλο στη ρεματιά, τον οποίο λειτουργούσε ως μυλωνάς για πολλά χρόνια. Εκεί θα τον δει να περιφέρεται, πότε «αγριεύοντας» με το καλέμι την πέτρα του μύλου και πότε επιθεωρώντας τη γούρνα με το ξύλινο βαρέλι.

Εκεί θα τριγυρνά…., ανάμεσα στις πλατάνες, τις καρυδιές, τους κισσούς και τα ερείπια του νερόμυλου.

ΠΗΓΗ: agiasofiablog.gr