Για να ξεκολλήσουμε δε φτάνει η αντίσταση, χρειάζεται η θέληση...

«Κοίτα δε γίνεται, θα το κόψω εντελώς τα φαγητό έξω. Δε θα πηγαίνω στις ταβέρνες, γιατί αν ξεκινήσω εγώ να τρώω δεν μπορώ να σταματήσω». «Δε μού φτάνει ένα σοκολατάκι το απόγευμα, εγώ δε σταματώ αν δε φάω όλη τη σοκολάτα». Πιο χιουμοριστικά: «Τι λες να φάω μόνο ένα σοκολατάκι, δε φτάνει ούτε στο φάρυγγα, άστο καλύτερα να μη φάω καθόλου».

Τα δε «σταματώ όταν αρχίσω να τρώω» αποτελούν συνηθισμένο θέμα συζήτησης του διαιτολόγου με τον ενδιαφερόμενο. Τα «όταν αρχίσω δε σταματώ» είναι διαμορφωμένες ατομικές επιλογές, αλλά και αυτές …μάς διαμορφώνουν.

Διαμορφώνουμε πεποιθήσεις ως αυτοεκπληρούμενη προφητεία. Δημιουργούμε μοτίβα σκέψης που να δικαιολογούν τις πράξεις. Έτσι βρίσκουμε αποδείξεις για την ισχύ αυτών των πεποιθήσεων, κάνοντας πράξη τη δήλωση «εγώ δε σταματώ να τρώω».

Τα πράγματα γίνονται χειρότερα όταν το εγώ παρεμβαίνει και μετατρέπει την προσωπική ανταπόκριση σε γεγονός: «η σοκολάτα είναι το καλύτερο ηρεμιστικό», «η σοκολάτα είναι ένα θεόσταλτο τρόφιμο», «μα τι λες σταματά κανείς στα 3 κομμάτια πίτσα». Τότε πια μετατρέπουμε μια προσωπική κρίση σε «αντικειμενική πραγματικότητα».

ΓΙΑ ΤΑ ΚΟΛΛΗΜΑΤΑ ΔΕ ΦΤΑΝΕΙ Η ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ, ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ Η ΘΕΛΗΣΗ

Τα «κολλήματα» στο μυαλό μας εξακολουθούν να υφίστανται παρόλη την αντίσταση, γιατί συνεχίζουν να κυριαρχούν τα μέρη του εγκεφάλου που δεν τα ελέγχουμε με τη βούλησή μας.

Πολλές φορές, όταν προσπαθούμε να χάσουμε βάρος και στην όψη της σοκολάτας τρώμε ένα κομμάτι, αλλά δε μάς φτάνει και παρόλο ότι θέλουμε κι άλλο, καταφέρνουμε κι αντιστεκόμαστε με αποφασιστικότητα. Αυτό είναι κάτι που προσφέρει θετική έκβαση αρχικά, αλλά είναι δύσκολο να διατηρηθεί. Ε λοιπόν αυτό δεν είναι θέληση, είναι αντίσταση. Σε ό, τι αντιστεκόμαστε, αυτό επιμένει. Γίνεται ένας εσωτερικός πόλεμος ανάμεσα σε αυτό που ποθούμε και σε αυτό που είναι καλό για εμάς.

Χρειάζεται λοιπόν να αλλάξουμε πεποιθήσεις. Αυτό θέλει «τρίψιμο» και πνευματική άσκηση. Είναι καλό να αναγνωρίσουμε και να κατανοήσουμε ότι τις περισσότερες φορές η υπερκατανάλωση τροφής έρχεται να καλύψει μια συναισθηματική ανάγκη. Θα αλλάξουμε τη συνήθεια μόνο τη στιγμή που θα νιώσουμε την ανάγκη να ασχοληθούμε με αυτή τη συνήθεια. Να ασχοληθούμε πρωταρχικά με τα πράγματα που μάς βγάζουν εκτός ισορροπίας. Να φτιάξουμε τον ύπνο μας, να φτιάξουμε το ωράριο της ημέρας μας, να μειώσουμε τα αγχώδη περιστατικά κοκ.. Με τον καιρό, όταν θα έχουμε εκπαιδευτεί στο να αναγνωρίσουμε συναισθήματα, παρορμήσεις και την έλλειψη ικανοποίησης που συμβαδίζει με την υπερφαγία, τότε θα φτάσουμε σε μια καμπή όπου θα χρησιμοποιούμε με αυτογνωσία τον εγκέφαλό μας, αντί να τόν αφήνουμε να μάς χρησιμοποιεί.

 ΔΗΜΗΤΡΗΣ Π. ΜΠΕΡΤΖΕΛΕΤΟΣ

Κλινικός Διαιτολόγος-Διατροφολόγος, MSc, MΕd

Μέλος Ομάδας Ειδικών Αθλητικής Διατροφής

Μέλος Ομάδας Ειδικών Δημόσιας Υγείας