Kαμπάνες και καμπανάκια στου κουφού την πόρτα

Η Τιτάν , μια ιστορική τσιμεντοβιομηχανία αποφάσισε να αλλάξει έδρα και αυτό είναι ένα δείγμα ότι αυτή η χώρα όχι απλώς  είναι  εις  θέση να πείσει νέους επενδυτές , αλλά δεν μπορεί να κρατήσει ούτε τις υπάρχουσες . Όλοι τα ξέρουν τα προβλήματα   και όλοι ξέρουν και τη λύση. Πλην όμως κανείς δεν τολμά. Σε πρώτη φάση έχουμε  το λαϊκισμό , μετά το συμφέρον , μετά το πολιτικό κόστος , την ιδεολογία και πάει λέγοντας . Όταν χρόνια τώρα , όλα αυτά τα αλλοπρόσαλλα δεδομένα σε συνάφεια με τους αλλοπρόσαλλους χειρισμούς των ιθυνόντων είναι σε καθημερινή χρήση , εν αντιθέσει με λογική και ορθολογισμό , τι περιμένουμε ; Μήπως να λυθούν τα προβλήματα με τον από μηχανής θεό ;

Η βαριά φορολογία, οι έκτακτες εισφορές, οι εισφορές αλληλεγγύης, η  προκαταβολή φόρου επόμενου έτους, οι βαριές ασφαλιστικές εισφορές των εργαζομένων, αλλά κυρίως το ακριβό κόστος δανεισμού των επιχειρήσεων καθιστούν την επιβίωσή τους μια πολύ δύσκολη υπόθεση.

Επιπλέον, οι επιχειρήσεις πρέπει να δίνουν τον αγώνα της ποιότητας των παραγόμενων προϊόντων και του ανταγωνισμού με ομοειδείς επιχειρήσεις του εξωτερικού που λειτουργούν κάτω από ευνοϊκότερες συνθήκες σε όλα τα επίπεδα. Τα τελευταία χρόνια, εκτός από τα χιλιάδες λουκέτα άλλοτε κραταιών επιχειρήσεων που έχουμε δει, είτε μικρές, είτε μεσαίες, ακόμα και κολοσσούς για τα ελληνικά δεδομένα, είδαμε και τον αφελληνισμό της ελληνικής παραγωγής και από άλλες μεγάλες επιχειρήσεις. Και δεν είναι πρόσχημα η δυνατότητα πρόσβασης σε φθηνότερο χρήμα, σε ευνοϊκότερη φορολογία, σε αποφυγή της γραφειοκρατίας, σε καλύτερη αποτίμηση της χρηματιστηριακής αξίας των επιχειρήσεων. Είναι πραγματικοί αυτοί οι λόγοι και αν μπορούσαν να κάνουν το ίδιο και άλλοι επιχειρηματίες, αν είχαν δηλαδή τα αντικειμενικά κριτήρια και τις δυνατότητες, στη χώρα δεν θα είχαν έδρα ούτε τα σουβλατζίδικα. Τυχαίο είναι μήπως που χιλιάδες μικροεπιχειρηματίες απέκτησαν τα τελευταία χρόνια ΑΦΜ στη γειτονική Βουλγαρία και τώρα τρέχουν οι ελεγκτικές αρχές να βρουν άκρη;

Δυστυχώς, κύριοι, εσείς που με τόση ευκολία αυξάνετε κάθε τόσο φόρους και εισφορές ανάλογα με το πόσα λείπουν από τα κρατικά ταμεία (και μιλάμε διαχρονικά και όχι μόνο για τα χρόνια του ΣΥΡΙΖΑ που δεν περιμέναμε δα να νοιαστεί για τους βιομήχανους, τους επιχειρηματίες και τους ανθρώπους του κεφαλαίου), κάποια στιγμή πρέπει να κάνετε την αυτοκριτική σας και να αρχίσετε να διορθώνετε ό,τι ακόμα διορθώνεται. Σε διαφορετική περίπτωση, η λεγόμενη παραγωγή θα αποτελεί μια ανάμνηση και η ελληνική οικονομία θα εξαρτάται από το πόσοι τουρίστες θα μας επισκεφτούν και πόσα από τα σπίτια μας θα αγοράσουν οι ξένοι. Θα γίνουμε τα γκαρσόνια της Ευρώπης. Πάει το όραμα τόσα χρόνια  της ανάπτυξης για τη χώρα, το οποίο, δεν υλοποιήθηκε και ως έναν μεγάλο βαθμό, με τα ευρωπαϊκά κονδύλια . Για αρκετά χρόνια, καταφέραμε να τη βολέψουμε με δανεικά , προγράμματα και επιδοτήσεις . Σήμερα, όπως έδειξε και πρόσφατη έρευνα, οι μόνες δουλειές που έχουν ζήτηση στη χρεοκοπημένη χώρα μας είναι αυτές των σερβιτόρων και των πωλητών.

Όλη η οικονομία μας κινείται γύρω από τον τουρισμό και την αλληλοεξυπηρέτηση του πληθυσμού με υπηρεσίες, σε σημείο που το 80% του ΑΕΠ, δηλαδή ο εγχώριος παραγόμενος πλούτος, προέρχεται από την κατανάλωση. Δηλαδή γυρίζουμε τα όποια λεφτά από την τσέπη της δική μας σε αυτή του διπλανού και πάει λέγοντας. Η δε ανάπτυξη της οικονομίας που περιμένουμε πώς και τι, εφόσον δεν έρχονται επενδύσεις, νέα παραγωγή προϊόντων, εξαγωγές κ.λπ., εναπόκειται στη δυνατότητα αύξησης της κατανάλωσης που κάνουμε όλοι εμείς. Τραγικό; Ναι, αλλά είναι η ωμή αλήθεια. Οι δε επιχειρήσεις που είναι εγκατεστημένες στη χώρα στη συντριπτική τους πλειονότητα , ως επί το πλείστον ,παράγουν προϊόντα και υπηρεσίες που ανακυκλώνονται στον εγχώριο πληθυσμό. Ελάχιστες είναι αυτές που στηρίζονται στις εξαγωγές τους. Μικρή και ελλιπής αγροτοκτηνοτροφική παραγωγή, λιανική προϊόντων κυρίως εισαγόμενων, υπηρεσίες ασφαλειών, τηλεφωνίας, ηλεκτρικού ρεύματος και γενικώς επαγγελματικές υπηρεσίες που πουλάει ο ένας στον άλλον, από τον γιατρό μέχρι τον υδραυλικό. Κι αν το καλοσκεφτεί κανείς, ακόμα και αυτές οι πολυδιαφημισμένες επενδύσεις που σέρνονται χρόνια τώρα από γραφείο σε γραφείο, δεν είναι τίποτε άλλο από επενδύσεις σε υπηρεσίες που απευθύνονται στον τουρισμό και την κατανάλωση. Επενδύσεις ανάπτυξης νέων προϊόντων, παραγωγής καινοτόμων προϊόντων, μεταποίησης βιομηχανικών προϊόντων κ.ά. Δεν έχουμε να επιδείξουμε τίποτα πέραν κάποιων νεοφυών παρεΐστικων προσπαθειών, που όμως απέχουν από το να θεωρηθούν ισχυρή βάση ανάπτυξης της οικονομίας και παραγωγής νέου πλούτου. Όλα τα άλλα είναι φτηνιάρικες δικαιολογίες για να κοροϊδεύει ο ένας τον άλλον για καλύτερες μέρες, που όλο έρχονται και ποτέ δεν φτάνουν .

 Μια λαϊκή ρήση λέει :  <<< Αν πάρει μπόχα το βαρέλι πάει το τυρί . >>>

ROBINSONAS